Toen de winkels maandenlang dicht waren, heeft mijn shopdrang een nieuwe uitweg gevonden. Koopziekte vindt altijd een weg naar buiten. Ineens was daar de Makro. Een winkel waar ik misschien alléén heen ging als er een groots diner te plannen viel, maar in coronatijdperk werd diezelfde Makro ineens mijn beste vriend. Het was een uitje. Een feestje. Dan ging mijn vriend op zoek naar een ‘groot stuk oervlees’ voor op de barbecue en dan stond ik te dromen in het gangpad met de borden van keramiek. De bestekjes. De afgeprijsde paasspullen. Ineens wilde ik ook over naar goudkleurig bestek. Móest ik nieuwe kaasmesjes. Een nieuw tafelkleed met die artistieke spetters. Onderzetters. Nieuw cadeaupapier voor als we weer eens iets in te pakken hadden. Ik kan oprecht zeggen dat ik deze winter gekocht heb bij de Makro ‘om het kopen’ en om simpelweg iets te doen te hebben. There, I said it.
Maar nu héb ik me toch een aankoop gedaan waar ik me absoluut niet voor schaam. Een rieten tuinspiegel. Het ding is zo gigantisch dat het in mijn hoofd wel tachtig euro had kunnen en ze was maar €29,95. HA. Meteen meegenomen, op een gelukkig drafje naar huis en inmiddels hangt ze vet te shinen in onze achtertuin. Doe ermee wat je wilt, maar weet dat ze er liggen. Joe!
