Waarom doen we zo panisch over kwetsbaar zijn?

Oké, testje. Handen omhoog als je het niet chill vindt om een foto op Instagram te plaatsen terwijl je een enorme pukkel op je neus hebt. Handen omhoog als je liever niet in huilen uitbarst op je werk. Als je je op een slechte dag liever even verstopt dan onder de mensen begeeft. Handen omhoog als je wel drie keer nadenkt over die bikinifoto.

Draai het nu eens om. Zou jij het raar vinden als die vriendin van je een foto op Insta zou plaatsen, terwijl ze die pukkel heeft? Zou je het awkward vinden als iemand tijdens een speech in huilen uitbarst? Vond je het gek om te horen dat Meghan Markle zei dat het ‘even niet zo goed ging’ toen die journalist in Australië vroeg hoe het met haar ging? Vind je het gek als Miljuschka een foto met een vetrol plaatst en zegt dat ze van haar lijf houdt? Dat ze moeder is en het vertikt om mee te doen aan een ideaalbeeld en gewoon zichzelf wil zijn?

Er is iets geks aan de hand met het begrip kwetsbaarheid. Enerzijds vinden we het te gek/stoer/inspirerend als een ander het is, anderzijds vinden we het doodeng om het zelf te zijn. Hoe paradoxaal is het dat we bang zijn om ‘zwak’ gevonden te worden, terwijl mensen die zich kwetsbaar opstellen juist een gevoel van diep respect in ons oproepen?

Ik merk dat mijn perspectieven steeds meer aan het veranderen zijn. Hoe ouder, hoe gevoeliger. In plaats van ertegenaan te trappen ben ik het gaan omarmen. Alsof er plaats is gekomen voor een nieuw soort energie. Een energie die ik normaal gesproken stom en soft vond, maar die nu staat voor lef en kracht. Ik merk steeds vaker dat kwetsbaarheid zorgt voor een gevoel van opluchting en verbinding. Ik heb gemerkt dat ik zachter word en dat het mooi is. Als het je lukt om je open te stellen, om je schaamte op te lossen en kwetsbaar durft te zijn bij de mensen om je heen, dat je je echt met mensen verbindt. Dat je relaties ineens naar een heel ander niveau gaan.

Voor mij staat kwetsbaarheid voor je niet groter voordoen dan je bent. Juíst in contact komen met je schaduwkant in plaats van deze te verstoppen of te vermijden. Niet perfect zijn maar imperfect. In contact dúrven te komen met de gevoelens die je normaal gesproken liever wegstopt (hi verdriet, onrust, schaamte, schuld, ongeduldigheid, boosheid, twijfel). Überhaupt dit aan een ander durven tonen en hier oprecht in zijn. Jezelf durven toe te staan om fouten te maken.

Jij hoeft helemaal niet perfect te zijn. Sterker nog: jij mag imperfect zijn. Mag ook wel eens gezegd worden, wat mij betreft. Jij mag verkeerde inzichten hebben, domme keuzes maken. Een situatie wel eens verkeerd inschatten. En gut, je mag nog veel meer. Je gekwetst of geraakt voelen, je gevoelens even niet onder controle hebben. Je bent een mens, toch? Je hoeft niet alleen maar sterk te zijn, carrière te maken, grip op je leven te hebben en professioneel over te komen.

Kun je je dan ook té kwetsbaar opstellen? Ook dat kan. Alles wat ‘te’ is wordt je valkuil hè, dat snap je. Sla iets te ver door in je kwetsbaarheid en je wordt naïef of argeloos. Weinig kritisch of alert. Wat dan ook weer niet echt handig is. Dus zoals alles geldt ook hier: balance is key.

Maar stel jezelf altijd deze vraag: ben je nog steeds bezig om te worden wat anderen van je verwachten? Of ben je bezig om te zijn wie je bent? Voel je het verschil?

Dat bedoel ik.

P.S.: Mocht je twintig minuten over hebben voor een geweldige TED Talk over de kracht achter kwetsbaarheid, kijk dan even naar dit pleidooi van hoogleraar en bestsellerauteur Brené Brown.