Daten na corona: ik durf niet meer

Begrijp me niet verkeerd; ik ben echt héél blij dat de wereld weer een beetje open is gegaan. Dat de horeca weer open is. Hallo, ik stond vorige week gewoon in een club. Te dansen. Met mensen. Ik kon klagen over dat zwetende mensen tegen me aan stonden, dat het te lang duurde bij de bar, de drukte bij de kluisjes: meine gute, wat had ik dat gemist. Best wel bizar dat (voor mij persoonlijk in ieder geval) het ook wel weer zo snel went.

Er is maar één ding dat me wel beviel in corona: mijn vrijgezellenstatus en de complete vrede en rust om daar geen verandering in te brengen. Het eerste jaar van corona was voor mij niet helemaal ideaal: situatietje compleet gebroken hart en niet meer in de liefde geloven. En eerlijk, zo’n lockdown was daar vaak wel echt top voor. Zeker toen het langzaamaan weer beter ging (ik ben er achtergekomen dat ik dus absoluut niet kan omgaan met gebroken harten en blijkbaar herstel ik daarmee als een slak? Tips zijn welkom.) kwam het eigenlijk hartstikke goed van pas dat we niet op jacht konden in de kroeg, club of of op een festival, want ik had daar helemaal geen zin in.

Nu moet ik ook wel toegeven: ik ben echt een verschrikkelijke dater. En daarmee bedoel ik dat ik gewoon niet ga. Ik ben de Queen of Cancellations. Dan denk ik in een opwelling: dit moet ik gewoon doen en zeg ik consequent op het laatste moment af. Ook best wel asociaal en dat weet ik, maar ik vind het gewoon doodeng.

Toen de lockdowns nog aan de hand waren was er niemand die me motiveerde of toesprak dat ik me écht weer in de datingpool moest werpen. Dat ik niet alleen ‘ja’ moest zeggen tegen dat etentje, maar ook daadwerkelijk moest gaan. Want je kón niet op een echte date (wandelen daargelaten), dus daar werd dan ook niet echt naar gevraagd. Mijn omgeving weet allang dat ik ver weg blijf van alle datingapps, dus die wist ook: die ontmoet heus niemand spannends. Fijne bijkomstigheid was ook nog eens dat dit soms gepaard ging met medelijden naar mij, in de trant van: ‘Voor vrijgezellen is deze lockdown wel echt killing, hè?’ Dan kon ik af en toe even ongegeneerd klagen over wat me allemaal niet zinde als alleenwonende vrijgezel in Amsterdam (die vooral klaagde over haar gebroken hart en een afkeer had van de liefde).

Maar nu is het helemaal anders. De lockdown is voorbij, corona loopt op zijn einde en daarmee voel ik de druk om ook dat gebroken hart voor eens en voor altijd achter me te laten. Ik krijg de vragen alweer naar me toe geslingerd: ‘Heb jij ook niet zin om weer iemand te ontmoeten?’, ‘Eindelijk kun jij ook weer een leuke gast ontmoeten tijdens het uitgaan!’ en: ‘Kom op Wiek, je moet écht weer gaan daten, het mooie weer begint ook echt weer.’ Ja, om de één of andere reden wordt het concept ‘daten’ vaak een populairder ding naarmate de zon zich meer laat zien en daar kan ik eigenlijk ook wel in komen.

Maar eerlijk: ik mis dat cocoonen soms ook wel. Het is zo lekker veilig. En je had een prima excuus voor het feit dat je vooral in je grot aan het hangen was: er was een pandemie gaande, alles was dicht. En nu moeten wij ons als vrijgezellen maar weer op die markt werpen, maar ben ik het niet allang kwijt? Kan ik nog wel praten met mensen die ik niet ken? Charmant zijn? Daadwerkelijk op date gaan (dat kon ik al niet voor de pandemie, laat staan daarna). Ik vind het DOODENG.