Dating Disasters: ‘Ik wist het meteen: daar zat de liefde van mijn leven’

In Dating Disasters vertellen anonieme lezers over hun gênantste, meest tenenkrommende en dramatische dates. Deze week: de prins in het witte vliegtuig.

‘Daar zit de liefde van mijn leven!’ riep ik terwijl ik de plek naast een nog lege stoel boekte voor een vlucht naar Bonaire. Ik was er al eens eerder geweest en had altijd heel sterk het gevoel gehad dat ik er ooit terug zou keren. Dat mij daar wat bijzonders te wachten stond, wist ik zeker.

Op de dag van vertrek strompelde ik, in een poging er nog wat van te maken, richting de badkamer. Helemaal tevreden met mijn spiegelbeeld was ik die ochtend niet. Waar andere meisjes er effortlessly cute uit zien in een sportlegging en hoodie, kreeg ik direct flashbacks naar de traumatische gymlessen op de middelbare school, die ook niet bepaald het beste in mij naar boven brachten. Ik gooide mijn geblondeerde haar in een paardenstaart en negeerde het puistje dat op mijn neus begon te verschijnen. Wat maakte het ook uit, nog even en ik lag te bakken op een tropisch eiland. Samen met mijn ouders vertrok ik richting Schiphol. We grapten tot bij de gate over mijn mystery buurman, waar ik inmiddels ook wel erg nieuwsgierig naar was geworden.

Teleurgesteld was ik toen de stoel naast me angstvalling lang leeg bleef, maar het was ook wel zo rustig. Ik moest lachen om mijn eeuwige geloof dat mijn leven op ieder moment een romantische wending kan krijgen en schoof zo’n tien uur lang onderuit in mijn stoel. Na die tien uur arriveerde ik in standje vogelnest op Aruba. We stapten uit voor de overstap naar Bonaire en ik sprintte meteen naar het toilet. Wat ik daar zag was niet best: mijn haar was ontploft en ingezakt tegelijk, mijn make-up was ik ergens boven de Atlantische Oceaan verloren en het puistje dat ik die ochtend in mijn eigen spiegel zag verschijnen was niet meer te ontkennen. En wat had ik het wárm. Ik trok mijn hoodie uit en trof allemaal donkerroze pluisjes op mijn topje aan. Fantastisch, ook dat nog. Ik keek om me heen en zag dat niemand echt op haar best was op dat moment. Ik propte mijn trui in mijn tas en besloot niet eens een poging te doen om deze situatie recht te trekken.

Eenmaal terug in het vliegtuig trof ik wederom lege stoel naast die van mij aan. Ik was te moe om daar wat van te vinden en kletste een beetje met de buurvrouw op de stoel ernaast. Ik klikte mijn riem vast in de veronderstelling dat we bijna zouden vertrekken, totdat ik een stem naast me hoorde.

‘Sorry, maar ik zit daar.’ Ik keek op en ik was meteen wakker. Ik knipperde met mijn ogen. Was mijn uitgeputte lijf nu gewoon een knappe man aan het hallucineren of stond hij daar echt? ‘Oké…’ stamelde ik terwijl ik opstond. Ik keek naar mijn moeder terwijl ik een ‘oh my god’ zonder geluid uitsprak.

Ik bestudeerde mijn nieuwe buurman subtiel. Hij was knap, lang, gebruind en zijn haar was blond van de zon. Gelukkig was ik niet de enige die het op dat moment bloedheet had in dat vliegtuig. Hij trok zijn trui uit, waarbij er een stukje van zijn T-shirt mee ging en ik kan je vertellen: ook dat was in orde. Ik hoorde mijn moeder naast me een lach onderdrukken.

Ik begon driftig in mijn tas te graaien naar kauwgom, een pepermuntje, iets. Niet dat een pepermuntje ook maar iets zou doen voor mijn afstotelijke uiterlijk op dat moment, maar het zou me wel het zelfvertrouwen geven om in ieder geval mijn hoofd zijn kant op te draaien. Ik moest nog opschieten ook, want deze vlucht naar mijn eindbestemming duurde precies twintig minuten, waarna hij terug zou vliegen naar Nederland. Ik was me nog nooit zo bewust geweest van mijn haar, het puistje dat mijn neus sierde en die plukjes trui op mijn topje. Nog nooit had ik zo gebaald van de keus om niet even een extra deootje op te spuiten. Ik zag eruit als een wandelend wrak, hóe kreeg ik mijn flirtmodus aan?

Met moeite fabriceerde ik een vraag waarmee ons gesprek langzaam maar zeker op gang kwam. Hij vertelde over zijn werk, ik over het mijne; het was het braafste gesprek dat ik ooit heb gevoerd. We praatten verder over het leven en de liefde totdat ik hem vroeg: ‘Waar ontmoet je tegenwoordig nou nog mensen?’ ‘In het vliegtuig,’ zei hij meteen. Potverdomme, smooth, dat was het antwoord waar ik naar zocht. Er viel een kleine stilte en ik zag hem denken. ‘Wij kunnen wel een keer op date gaan als je dat leuk vindt?’ vroeg hij. Ik was zo verbaasd dat ik hem zijn zin niet eens af liet maken voordat ik er een ‘oké, is goed!’ uit floepte. Minder smooth.

Hij gaf me zijn telefoon waar ik mijn naam, telefoonnummer en voor de zekerheid ook mijn achternaam in zette. Ik zag inmiddels scheel van vermoeidheid en wilde niet dat dit verhaal hier zou eindigen omdat ik mijn telefoonnummer verkeerd in zou typen.

Al snel stonden we op de grond en namen we afscheid. Althans, ik nam afscheid. Hij gooide een lach en een knipoog mijn kant op waar ik nu nog steeds week van word. De deuren vlogen open en een warme bries waaide me tegemoet. Ik voelde me blij, enthousiast en verbaasd tegelijk. Als iemand me in deze staat aantrekkelijk genoeg vond om me mee uit te vragen, dan moest het wel goed komen.

Eenmaal aangekomen op ons paradijselijke plekje betrapte ik mezelf erop dat ik soms even stiekem mijn telefoon checkte. De weken vlogen voorbij. We genoten van de zon, heerlijk eten en onze tijd samen als gezin, maar de dagen eindigden elke dag hetzelfde: zonder berichtje. Ik checkte mijn telefoon steeds minder totdat ik door kreeg dat dat bericht er waarschijnlijk ook niet meer ging komen. Zó jammer, maar wat doe je eraan?

Een paar weken later liep ik nietsvermoedend over straat en was ik hem al bijna vergeten, toen ik ineens een appje van hem ontving…

Wil je weten hoe dit verder gaat? Je leest het in de volgende Dating Disasters.