Quarterlife Diaries: ‘Sinds wanneer zijn we ineens bijna allemaal 30 plus?’

Ik ben bijna dertig. Jep, the big 3-0 is nog nooit zo dichtbij geweest als nu en ook al vind ik dat helemaal niet erg, er zijn toch een aantal dingen die me bezighouden in deze fase van mijn leven. Je kunt het een kleine quarterlife crisis noemen. In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het quarterlife bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: nostalgie.

Iemand stelde me laatst een interessante vraag: ‘Leef je meer in het verleden, het heden of de toekomst?’ Een doordenkertje, want worden we niet allemaal het grootste deel van de tijd geleefd door het drukke hier en nu, terwijl we tegelijkertijd alleen maar bezig zijn met wat de toekomst brengt? Toch moet ik toegeven dat ik, ook al zou ik de kunst van het in het nu leven heel graag onder de knie krijgen, de laatste tijd vaak met nostalgie terugdenk aan het verleden.

Ik heb een fantastische jeugd gehad gevuld met een lieve familie die altijd aan de zijlijn stond te klappen, een school waar ik op mijn plek zat en vrienden waar ik een flink aantal boevenstreken mee heb uitgehaald. Ik zie ons nog zo zitten aan de picknicktafel precies tussen onze vier huizen in, waar we bijna elke dag samenkwamen. Ik weet niet meer precies wat we daar allemaal deden, op één ding na: we waren vooral druk met zo snel mogelijk volwassen worden. Zonde, want nu we het zijn wil ik niets liever dan nog één dagje in de huid van mijn 17-jarige zelf kruipen. In de woorden van 90’s-icoon Alanis Morrisette: isn’t it ironic?

Waar het vandaan komt weet ik niet, ouder worden hoort er nu eenmaal bij en ik realiseer me nu meer dan ooit wat een zegen het is dat je ouder mág worden. Toch vind ik het soms buitenaards gek dat één van die vrienden, waar ik vroeger stiekem een flinke crush op had, ineens getrouwd is en twee dochters heeft, dat ik mijn beste vriendin van toen al jaren niet meer heb gesproken, en sinds wanneer zijn we ineens bijna allemaal 30 plus?

In mijn hart ben ik namelijk nog steeds dat meisje van 17, met haar afschuwelijke highlights en haar twijfelachtige modekeuzes (een moment stilte voor iedereen die zichzelf moest aankleden aan het begin van de 2000’s lijkt me hier op zijn plek). Met dromen tot aan het plafond en nog geen idee hoe ze die allemaal ging waarmaken (spoiler alert: het is allemaal gelukt). Ik zou er dus maar wat voor overhebben om nog één keer terug in de tijd te reizen naar die befaamde picknicktafel, gewoon, om even te kijken hoe het met dat meisje gaat.

Wat ik zou doen als ik daar nog eens kon gaan zitten? Waarschijnlijk niet veel meer dan wat ik toen al deed. Ik zou mijn beste vriendin nog even goed vastpakken, genieten van de onbenullige gesprekken die toen o zo belangrijk leken en het moment in me opnemen wetende dat het niet voor altijd zo gaat zijn, allemaal zonder de haast om zo snel mogelijk op te groeien. Groot word je namelijk vanzelf, maar die picknicktafel krijg je niet meer terug.