Expeditie napraat: de mannen spelen in hun eigen romcom

We kijken al zo lang Expeditie Robinson. Dan heb ik het over de hele geschiedenis van dit programma, maar ook over dit seizoen specifiek. Het lijkt toch eindeloos te duren, of ligt dat aan mij? Iedere week denk ik ‘we zijn nu echt bijna bij het einde’ maar het lijkt alsof er helemaal geen mensen worden weggestemd want de groep is nog steeds enorm. En lullig maar waar: ik mis de mensen die zijn weggestemd dus niet. Het valt me bijvoorbeeld op dat ik me pas realiseer dat Ramon er niet meer is, als er wordt gezegd ‘Ramon is er nu niet meer’. Wat ik níet ben vergeten is dat Marijn en Kiran vandaag hun brieven krijgen. Vorige week kozen ze ervoor niet te stemmen zodat ze een brief van het thuisfront konden lezen, en nadat Timor wat vermoeiende en saaie grapjes heeft gemaakt over de kat van Hamza, is het tijd om de brieven te lezen.

Ik ben zo iemand die altijd meehuilt als ik iemand zie huilen, dus tja…

Als er wat oprechte emotie wordt getoond in de vorm van tranen, kan je ervan uitgaan dat ik ze ook niet kan bedwingen. Het is echt afschuwelijk irritant, maar het gebeurt gewoon. Soms huil ik mee omdat iemand verdrietig is, of blij, of opluchting. Heel vermoeiend, maar niets aan te doen. Die emotie komt blijkbaar hard aan. Je begrijpt waar ik naartoe wil: Marijn die zo lief uitlegde wat voor rare bijnamen zij en haar moeder voor elkaar hebben, daar begon het al. Maar Kiran die zo zit te snikken omdat zijn vriendin heel lief vertelt hoe trots ze op hem is, ja sorry, huilende mannen daar is toch niemand tegenop gewassen? Het enige wat ik maar niet lijk te snappen is die hele Eilandraad-strategie. Hoe kan het dat Nouchka zo stellig kan zeggen dat er door haar vier stemmen op Hamza, een gelijkspel zal zijn tussen Ouassima en Hamza? Mis ik steeds het moment waarop iedereen eerlijk zegt op wie ze gaan stemmen? Want tot nu toe was het bijna elke keer dat iemand het hardop zei, een leugen.

En dan komen er nog meer mannen met emoties. Of, nou ja…

De Eilandraad verloopt uiteindelijk dramatisch door Ouassima’s samenwerking met Marijn. Hamza is zo overstuur dat Ouassima achter zijn rug om de immuniteitsmunt heeft aangenomen van Marijn, dat hij meteen opstaat en vertrekt. Uiteindelijk lukt het Art om hem weer mee terug te nemen naar de Eilandraad, en daar is het vervolgens niet echt verrassende nieuws: Hamza heeft de meeste stemmen. En voordat Hamza vertrekt ontstaat er een soort mannelijk schouwspel, een romcom die ontstaat voor je neus. Ik twijfel bijna of er een script voor deze scène is geschreven: Timor troost Hamza op een manier dat het lijkt alsof hij zojuist het ergst denkbare nieuws heeft gekregen. Er wordt geroepen: ‘ik hou van je!’, tussen de tranen door, het zijn een soort oerkreten, en de mannen blijven elkaar innig vasthouden. Je zou nu kunnen verwachten dat ik net zo hard zit mee te huilen. Maar niets is minder waar. Het voelt allemaal zó nep en niet oprecht. Vooral Timor lijkt in deze scene de slechtste acteur, want er is geen enkele emotie van zijn gezicht af te lezen. Maar wie weet, misschien ga ik Hamza volgende week wél missen, in tegenstelling tot zijn voorgaande Expeditie-verlaters. Toch ben ik best blij dat deze romcom er nu even opzit.

Beeld: Expeditie Robinson