Is er een handboek voor het loslaten van je kinderen?

Mijn zus heeft net een baby gekregen, en af en toe merk ik dat ik een soort gekke vorm van heimwee heb als ik kijk naar hoe zij haar baby de hele dag in haar armen houdt of in de draagzak mee naar buiten neemt. Ik ben niet zo iemand die dan wil zeggen ‘geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot’ maar soortgelijke gedachten gaan wel door mijn hoofd. Mijn zoon is inmiddels twaalf en sinds dit jaar gaat hij naar de middelbare school. De laatste keer dat we samen de deuren van zijn basisschool uitliepen voelde ik de tranen in mijn ogen prikken, want ik realiseerde me maar al te goed dat ik hem vanaf dat moment niet meer naar school zou brengen. Vanaf nu zou hij zelf naar school fietsen, de drukke stad doorkruisen met zijn zware schooltas vol boeken, zoals een echte brugpieper dat doet. Maar ook kan ik me druk maken om zijn mentale gezondheid: voelt hij zich goed, laat hij zich niet te veel beïnvloeden door anderen, vertelt hij het mij eerlijk als hij ergens mee zit? En regelmatig vraag ik me af: hoe doen andere ouders dat toch? Het lijkt soms alsof ik de enige ben die moeite heeft met dit proces van loslaten.
Hoe deden mijn ouders dat eigenlijk?
Ik kom uit een gezin van vijf kinderen. Bij ons thuis was het altijd druk. Altijd was er wel iemand thuis, gegarandeerd. Vijf zussen die elkaars beste vriendinnen zijn, dus werd er constant gekletst, maar áls er ruzie was dan ging die ook niet stilletjes voorbij. Er was altijd rumoer in huis. Tot het moment dat we opeens allemaal uit huis waren. Nu hebben mijn ouders het geluk dat we allemaal dichtbij wonen, en regelmatig onverwacht langskomen (gek genoeg ook meestal tegelijk met een andere zus), dus het is nog steeds niet helemaal stilletjes. Misschien is het dus niet het beste vergelijkingsmateriaal. Maar dan nog, zij hebben ook de momenten meegemaakt van ‘de eerste keer uitgaan’ en in het geval van mijn oudste zus waren mobiele telefoons toen echt nog niet zo vanzelfsprekend. En toch is het goed gekomen. Heeft het misschien juist te maken met dat we tegenwoordig veel meer met elkaar kunnen communiceren, de hele dag door? Locaties delen en zelfs cijfers inzien voordat je zoon of dochter thuiskomt, balend van die onvoldoende voor economie, maar dit nog even niet vertelt omdat die geen zin heeft daar meteen over te moeten praten, wat er dan weer voor zorgt dat je als ouder gaat wantrouwen of je kind wel altijd eerlijk is. Maakt het eigenlijk uit, een leugentje om bestwil?
Wat is nou het beste om te doen? Dit is wat onderzoekers erover zeggen
Niet zo verrassend: uit onderzoek blijkt dat het echt het allerbeste is om je kind zelf keuzes te laten maken. Door ze te steunen bij het maken van hun eigen keuzes wordt hun zelfvertrouwen en verantwoordelijkheidsgevoel vergroot. Dit doet niets af aan de band die je met je kind hebt. Communicatie blijft belangrijk, maar let er dan wel op dat er geen oordelen bij komen kijken. Geef alleen advies als daarom gevraagd wordt, zodat je kind ook het gevoel heeft dat hij of zij bij je terecht kan om alleen even het hart te luchten. Er is wel een maar: die verantwoordelijkheid moet je natuurlijk niet van de ene op de andere dag helemaal aan hem of haar overlaten. Door stukje bij beetje de verantwoordelijkheid bij je kind te leggen, leren ze veerkrachtig te zijn en zelf oplossingen te bedenken. Zolang jij blijft zeggen hoe en wat je kind moet doen, is er voor hem of haar geen noodzaak om zelf na te denken. En tja, dan is de klap dus des te groter als het moment van uit huis gaan daar is.
Bron: Nederlands Jeugdinstituut, NJI.nl