Oh Amal wat doe je nu?

Nog niet zo lang gelee bejubelde ik de keuze van George Clooney voor Amal Alamuddin. Want Amal is mooi, sterk en uitermate succesvol. Een powerhouse zoals mensen dat noemen. Een vrouw die geen man nodig had om succes te verkrijgen in het leven. Dat George nu niet meer op ons ooit-zal-ik-wil-ik-moet-ik-deze-man-lijstje staat vergaf ik haar meteen want Amal, dat is een voorbeeld en iconen zijn belangrijker in het leven dan een lekkere man op een lijstje.

Amal Clooney?

Vandaag wankelde mijn liefde voor deze vrouw. Want wat is er gebeurd, Amal heeft de naam van haar man aangenomen. Hoezo Amal Clooney? Iedereen weet dat je met deze man bent, jij bent een sterke vrouw met een prachtige naam. Geef je hiermee aan toch een celeb-dweeper te zijn?

Verbaal bloedbad

Het leidde hier in een verbaal bloedbad. Jet, onze romanticus, gaat zodra die ring om haar vinger geschoven wordt vinger sowieso metéén de naam van haar geliefde dragen als die ring naar beneden glijdt. Liesbeth, je had al zo’n vermoeden, vindt het dragen van de naam van een ander ondenkbaar. Al is ‘die ander’ je eigen man. “Je bent toch samen, dat voel je toch, daar heb je die naam toch niet voor nodig? Bovendien ben je die persoon je hele leven al. Met die voor- en achternaam.”

Noem me ouderwets

Ik laveer ergens, laf, in het midden. Voor mij stond het vast dat mijn kinderen de naam van mijn geliefde- en niet geheel ontoevallig ook hun vader- zouden dragen. Noem het ouderwets, noem het traditie. Ik vond het liefdevol ze zijn naam te geven.

Je naam inleveren

Getrouwd ben ik niet, daarover een andere keer meer, dus de naamkwestie is niet aan de hand maar jeetje, mijn naam inleveren, dat vind ik toch wel wat. Mijn ouders hebben een mooie naam bedacht, die nog lekker allitereert ook. Mensen kennen me zo.

Een op de drie mislukt

Bovendien, ik weet dat dit niet de intentie is als je een naam aanneemt maar een op de drie huwelijken mislukt en ik vind dat toch altijd een potje treurig dat Inge de Wit dan ineens weer Inge Ledeboer heet. Dat de hele wereld dan in een enkele naamaanpassing jouw verdriet kan zien.

Katja Römer

Het punt is, je kunt het nooit goed doen natuurlijk. Toen Katja Schuurman Thijs Römer huwde besloten ze in al hun liefde en emancipatie elkaars naam te dragen. Zij Römer-Schuurman, hij Schuurman-Römer. Perfecte oplossing zou je zeggen maar ik vond het toch een beetje, gedoe. En in de praktijk werd het toch dat zij Katja Römer-Schuurman heette en hij Thijs Römer. Zij wilden misschien wel vernieuwen, de omgeving bewoog niet goed mee.

Dan mag het

Dan zijn er nog van die gevalletjes; als het je vooruit helpt, waarom niet. Diane von Furstenberg besloot na haar scheiding van prins Egon von Furstenberg de achternaam te houden. Dat zou haar meer opleveren dan een dikke alimentatie. Toen ik ooit de vraag stelde aan een dierbare collega, antwoordde ze dat zij met haar nogal veel voorkomende naam, laat ik Jansen zeggen, toch wel enorm geneigd was de vierdubbele achternaam van haar jonkheer-verloofde over te nemen.

En dan is het naamdragen weer het toppunt van feminisme, toch? Maar amai Amal, jij hebt Clooney toch helemaal niet nodig. Ik had meer van je verwacht.