over peggy en over birkenstocks

Het eerste wat ik ’s ochtends doe als ik wakker word is m’n telefoon pakken om mijn lievelings app TimeHop te openen (ok en om Instagram te checken maar daar hebben we het nu niet over). De app laat je zien wat je vandaag precies 1, 2, 3 en 4 jaar geleden op Facebook, Twitter en Instagram heb gepost, en is dus een soort digitale trip down memory lane. Aangezien ik nogal een sucker ben voor nostalgie en alles dat met herinneringen te maken heeft is deze app me op het lijf geschreven.

Gister vertelde TimeHop me dat ik exact een jaar geleden een column schreef voor I Love Fashion News (waar ik twee jaar elke zondag een column voor schreef) over de opkomende trend van de Birkenstock. Toen nog opkomend, inmiddels terecht gekomen op de cover van ELLE en aan menig modepopjesvoet. Het begon bij Céline, die met bont uitgevoerde exemplaren de catwalk opstuurde en ik schreef daar toen over: “we gaan toch zeker geen 800 euro uitgeven aan een paarse sandaal met bont waardoor je als een soort Hagrid door het leven gaat?! Ik wil veel accepteren in de naam van mode en onder de noemer kunst en artistiek maar je kunt ook gewoon te ver gaan.”

“Ik blijf in herhaling vallen maar welke modische variatie dan ook op een Birkenstock, van Céline het kan me niet schelen wie, met bont gevoerd of welke achterlijke idioot dan ook, ik vind het echt onsexy en lelijk en ordinair.”

En daar sta ik nog steeds achter. Die Birkenstock, hou óp met me hoor. Vond ook mijn collega en zeer geliefde modeguru Peggy. In aflevering 1 van Amayzine TV hoorden we haar nog zeggen “ik blijf in herhaling vallen maar welke modische variatie dan ook op een Birkenstock, van Céline het kan me niet schelen wie, met bont gevoerd of welke achterlijke idioot dan ook, ik vind het echt onsexy en lelijk en ordinair.”

Klare taal, zou je zeggen. Geen speld tussen te krijgen. Maar wat zag ons oog vorige week, diezelfde Peggy plaatste een foto op Instagram dat ze tóch gevallen was voor een Birkenstock. Grote paniek in onze Whatsapp-groep, vooral Jet was zeer beledigd want niet al te lang geleden hebben wij haar nog met man en macht ervan moeten weerhouden om (spuuglelijke) goudkleurige Birkenstocks van Givenchy te kopen. Ten strengste verboden riepen wij, en ook Peggy riep om het hardst dat Jet ze NIET mocht kopen.

Maar nu heeft ze ze dus potdomme gewoon zélf. Na veel protest van May, Jet en mij reageerde Peggy met “Oh jee heb nu al spijt. Ik ga ze wel weggegeven. Pfff.” Ze probeerde het nog goed te maken met “maar ik heb ook echt wel hele mooie Givenchy-sandaaltjes hoor” maar het kwaad was al geschied, de schok was al gebeurd.

Het interessantste aan dit alles is nog wel dat we dus écht gaan wennen aan trends. Als je maar vaak en lang genoeg gedwongen wordt naar een bepaald modebeeld te kijken dan kan het dus gebeuren dat je op een gegeven moment denkt, “nou, doe mij die ook maar.” Schokkend, dat is wat het is. Peggy, ik hoop dat je iemand anders ontzettend blij hebt gemaakt maar dat we jou nooit meer zulke rare dingen zien doen. Was getekend, je liefhebbende collega.