VELDSLAGEN TIJDENS DE SALE

Sinds een week gaat er geen dag voorbij dat ik niet éven naar de Bijenkorf ga. De sale is namelijk begonnen. Ik heb de mazzel dat ik ongeveer op 50 meter afstand woon van het filiaal in Amsterdam dus het is nog best te doen, en bovendien doe ik het voor een goed doel. De sale is zoals gezegd begonnen (vorige week al) en nu is het de truc om het precies zó te timen dat de kortingen op hun hoogst zijn en het aanbod nog redelijk groot. Vooral het stalken van de schoenenafdeling is mijn specialiteit, because duh.

Het ding is dat de kortingen beginnen bij 30%, maar dat aan het eind van de rit de boel met 70 tot 80% op je staat te wachten. Natuurlijk natuurlijk, veel is dan al uitverkocht en dit is dan ook het enige voordeel aan het hebben van een grote schoenmaat (want dat heb ik): die blijven langer over. En zo komt het dat ik met mijn freelancer- en studenteninkomen toch maar mooi zes paar Giuseppe Zanotti’s in de kast heb staan naast pumps van Céline, sneakers van Isabel Marant en nog meer moois.

“Sale is een bittere strijd die steeds geleverd moet worden en alleen de sterksten zullen overwinnen”

Dat gaat overigens niet zonder slag of stoot. Het is een bittere strijd die steeds geleverd moet worden en alleen de sterksten zullen overwinnen. Want als er nog één paar Zanotti’s over is kun je er de donder op zeggen dat meer vrouwen daar hun oog op hebben laten vallen. Zo was ik jaren geleden bezig met de jacht op twee bloedmooie paren van Giuseppe Zanotti, zie bewijsstuk A en bewijsstuk B. Allebei met een astronomisch hoge beginprijs, maar toen we bij de ronde van 50% aankwamen stond er van allebei nog precies één paar in maat 41 (mijn maat dus. JAHA dat is groot). Zelfs met die 50% korting waren ze afschuwelijk duur dus ik ging dag in dag uit (soms meerdere keren per dag) kijken of Het Moment al was aangebroken.

Dat was het niet.

En nog steeds niet.

Maar toen, JA! Eén van de twee stond met 70% op zijn sokkeltje dus zonder na te denken greep ik ze er vanaf, rende naar de kassa en nu, bijna drie jaar later, draag ik ze nog steeds. Mission accomplished.

Maar dat andere paar, dat hield me toch nog bezig. Een week na De Aankoop ging ik voorzicht toch een keertje terug naar de schoenenafdeling. De vrouw die daar werkte en met wie ik inmiddels een innige relatie had opgebouwd (ik zag haar vaker dan m’n beste vriendin) wees meteen naar Het Andere Paar en zei, “ze staan er nog hoor! Nu zelfs met 80%”.

Hartkloppingen. Hartkloppingen overal.

Ik liep naar ze toe maar zag dat een ander meisje ze vlak voor mij van het plankje pakte en ze ging passen. Samen met haar vriendin besprak ze hoe mooi ze waren en oh wat een goede prijs nu ja jeetje ik ben wel gek als ik ze niet koop. Ik overweeg een dramatisch huilverhaal op te hangen dat ik ze echt moet moet MOET hebben maar hou me groot en hou me in. Uiteraard blijf ik om ze heen cirkelen en dan hoor ik haar zeggen “maar ik wilde ook die jurk van net, laten we die nog even bekijken en dan komen we hier terug.” Ze zet de schoenen weer terug op de plank, loopt weg, en nog voordat ze goed en wel tien meter verderop is stort ik mezelf op De Schoenen. Ze zijn van mij.

Kassa. Afrekenen. Naar huis. Dolgelukkig en geen spatje schuldgevoel. Ik hoop heus voor haar dat die jurk haar beeldig stond, zo ben ik dan ook wel weer. En anders, tja, dikke pech.

Sale, niemand zei dat het leuk ging worden.