De hysterie van voorbereidingen om Máxima te ontmoeten
Wekenlang heb ik enorm moeten zwijgen en op m’n lip moeten bijten om iets niet te zeggen. En dat vond ik me toch een partijtje moeilijk want nátuuurlijk wilde ik van de daken roeptoeteren dat ik Máxima een handje ging schudden en haar het eerste exemplaar van Project Prep ging overhandigen. Nu snap ik dat dat hartstikke geheim moest blijven, want anders stond iedereen daar voor de paleisdeuren te zwaaien, dus ik volgde de regels keurig op. Waren niet veel regels hoor, waren vooral zelfopgelegde hysterische regels, want dat ik de Koningin ging ontmoeten zorgde voor behoorlijk wat stress.
Want nu kan ik onverwacht best wat gênante woorden uitkramen, nu zit ik er in een rokje ook wel eens heel oncharmant bij – hebben mijn collega’s me allang vergeven – en op hakken lopen is ook niet echt mijn sterkste eigenschap, want daar heb ik de laatste keer een gebroken voetje aan overgehouden. Die weken dat ik mijn mond moest houden gingen dus verbazingwekkend snel voorbij, omdat ik ze in wist te vullen met metamorfosedingetjes.
Zo heb ik eerst Princess Diary deel 1 en 2 gekeken om even de inner princess in mezelf naar boven te halen. Benen horen niet gekruist, maar keurig naast elkaar. En als je dan zit, dan leg je je handen op beide benen over elkaar en laat je ze niet bungelen langs de stoel. Vraag was ook wat ik met Céline moest doen. Kijk, ik zet mijn vriendinnetje niet zomaar op de grond, maar ik kan ‘m ook moeilijk bij de Koningin op tafel zetten. Die zou dus achter mijn rug tegen de stoel een plekje krijgen.
Kopjes thee, daar heb ik ook flink mee geoefend. Neem ik kleine nipjes dan kan ik weleens een slurpgeluid maken en met schoteltjes ben ik ook niet zo handig. En ik houd altijd van grote koppen thee in plaats van die klassieke kopjes, dus oefening was enorm nodig. Uiteindelijk wist ik perfect het oortje vast te houden, mijn pink in de lucht te houden en het schoteltje onder het kopje te houden. Geen gedrup, geen vlekken en geen geslurp.
Nu ben ik een keurig opgevoed meisje hoor, maar af en toe floep ik er wat onverwachts taalgebruik uit wat ik niet heel erg vond passen in koninklijke sferen. Ik heb dus zo’n twee weken enorm op mijn woorden gelet en het viel sommige vriendinnetjes van me zelfs op dat ik zoveel intelligenter overkwam. Een lopende encyclopedie. Ik wist alles en gebruikte de mooiste woorden.
Laatste puntje. De hakken. Dat was een ding. Nátuurlijk moest en zou ik op hakken de Koningin ontmoeten. Janneke, de initiatiefneemster van het project, had al een vers paar Prada’s in de kast staan. Durfde ik niet aan. Het moest een bekend paar zijn waar ik me vertrouwd mee voelde. Nu wankel ik af en toe op hakken en de laatste keer heeft me een gebroken pootje opgeleverd, dus ook hier kwam de nodige oefening goed van pas. ’s Avonds thuis werden de hakken uit de kast gehaald en oefende ik me rot. Tot grote ergernis van de onderbuurman uiteraard.
En toen kwam de dag dat ik Máxima ging ontmoeten. Stiknerveus, dat begrijp je. Uiteindelijk bleven de hakken thuis omdat ik zo bang was voor knikkende knietjes dat ik me op een plat veterschoentje toch echt duizend keer beter voelde. En met een fijn make-uppie voelde ik me sowieso al de prinses van het bal. Geen Koningin, knapper dan Máxima lukt toch niet. Al die hysterie, die was hartstikke voor niks. Uiteindelijk bleven we bij Koningin Máxima staan, dronken we geen thee, kletsten we en lachten we breeduit en had ik mijn uitgebreide woordenschat zo niet nodig om indruk te maken. Het is namelijk waar. Máxima is de knapste, de leukste en de liefste en al die voorbereidingen waren zó waste-of-time, want ik heb me geen moment onzeker gevoeld. Volgende keer bij mij?
