We zijn nog steeds in Los Angeles (ja in het echt natuurlijk niet, maar ik neem je even mee in het verhaal) en mij is gevraagd een teach te geven over social media. Sommige meisjes strooien met foto’s van zichzelf met sigaretten en drank op weinig charmante wijze en mij is gevraagd om ze te wijzen op het belang van een goed gevuld account en een aangeharkte timeline.

Grappig genoeg worden sommigen van hen (nee ik noem geen namen, althans vandaag niet) boos op mij als ik de foto’s laat zien. Goed, ik heb ze uitgeprint en op een moodboard geplakt, da’s misschien wat flauw, maar hé, we maken televisie en hé 2, dan had je ze zelf maar niet op je social media moeten zetten.

Na mijn lesje SM (niet te verwarren met de hobby van Christian Grey) werd me gevraagd om ’s avonds terug te komen op deze locatie. Op zich geen straf, want we zaten in een van die vele Hollywoodvilla’s. Zo’n villa op een private resort die je bereikt door met een wachtwoord gewapend een hek te openen. Zo’n villa met een trap uit een film. Zo’n villa met een zwembad met bochtjes. Zo’n villa zonder buren. Zo’n villa waar je nooit meer weg wilt.

’s Avonds werden we daar verwacht. Voor een verrassing. Ik dacht meteen aan een feestje. Een bondingsbarbecue omdat je na een week hard werken behoefte hebt aan samen eten, drinken en met je kleren in de pool springen. Ik besloot even te gaan rennen bij ons hotel (dat deed ik namelijk sinds ik in LA was) en was ’s avonds op tijd op de plaats van bestemming. We moesten nog even een halfuurtje wachten dus ik kletste met collega Dirk die redelijk van de leg was vanwege het feit dat ik Nikes had gekocht en die daadwerkelijk aantrok.

Het moment was daar. We werden naar de tuin geleid. Alle meisjes zaten bij elkaar en wij; Anouk, de jury, Freek van Touché Models en Fred stonden tegenover hen. “We zijn hier omdat een van de meisjes iets belangrijks moet vertellen…”, sprak Fred. Aha, hij wist het dus. Ik dacht meteen aan ziekte in de familie. Of misschien een zwangerschap?

Loiza stond op. Nog voordat ze iets had gezegd moest ze al huilen. “Ik sta hier omdat ik jullie iets wil vertellen. Ik heb misschien een iets andere jeugd gehad dan de meesten van jullie…”

Jullie weten wat haar verhaal was inmiddels. En als je onder een steen hebt gelegen kun je het hier bekijken. We huilden, knuffelden en besloten en groupe te eten. Anouk, haar styliste Manon, Dirk en ik. Wat een verhaal, was de zin die als een mantra uit ons mond rolde. “Wat maakt het uit of ze een jongen of een meisje is?” zei Dirk. “I don’t give a shit. She’s a cool kid, that’s what counts. Now give me a beer.” Toen draaide hij zich tot mij. “I’m more in shock that you run. Have you gone crazy?”

Die zin zette me dichter op de grond dan die twee gympen de afgelopen dagen hadden gedaan. Bedankt Dirk, and please pass me the wine. Ik kon wel een drankje gebruiken namelijk.