Kantoorirritaties
Elke dag op een bescheiden aantal vierkante meters zitten met mensen die je niet allemaal zelf hebt uitgekozen. En zelfs als dat zo is (in mijn geval is dat zo) en je ontzettend dol op ze bent (dito), ontstaan ze hoor, de kantoorirritaties. Herkenbaar? Herkenbaar.
Dat doet IEDEREEN hier dus. Als er hoog bezoek komt (Chanel of Louis Vuitton ofzo), mail ik altijd iedereen of het kantoor er een beetje toonbaar uit kan zien en vervolgens ga ik de ochtend zelf nog altijd even langs alle stoelen om de jassen te verzamelen en aan de kapstok te hangen. Dat jassen over stoelen vind ik zo staan alsof we op de middelbare school zitten en we bang zijn dat onze jassen gestolen worden.
Dat is de irritatie van Lies naar mij. Ik negeer totaal het feit dat ze oordopjes in doet en zegt ‘ik wil even geconcentreerd werken, ik ben even uit de lucht’. Vijf minuten later tetter ik dan wel weer; “Trouwens, Lies…” I plead guilty…
Onze supersitebouwer Robin (de allerliefste en leukste hoor, daar niet van) heeft een paar nerdish trekjes. Zo luistert hij graag naar heel rare muziek die ik door zijn koptelefoon heen hoor. Dat is knap, want hij zit zo’n twintig meter bij me vandaan. Nog irritanter is dat hij als hij wordt opgezweept door z’n maffe muziek, hij gaat meetikken en meebewegen. Dan roep ik heel hard: “Robbes! Kappen!” en dan houdt hij zich koest. Een kwartiertje.
Albert Heijn-tasjes vind ik van een zeldzame lelijkheid. Liesbeth stoort zich hier stukken minder aan en had er altijd een stuk of drie op en rond haar bureau slingeren. Nu heeft ze haar leven gebeterd (op mijn verzoek), maar als ik iets onaardigs zeg, straft ze me met het rondstrooien van lege tasjes van de grootgrutter. Soms appt ze me zelfs een foto van een la met AH-tasjes als ultieme wraak, nou, pijn aan mijn ogen.
Coco is een droomcollega die thee maakt, appeltjes in partjes voor ons snijdt of prosecco meeneemt, maar ze heeft een tic die we er uit moeten slaan. Ze laat altijd de deuren van haar beautykast openstaan. Irritant vinden we dat, irritánt.