MAY’S TOTALE VERNEDERING

Deze zomer was ik met mijn geliefden in Saint Tropez en naast wat gesnuffel bij de Chanel-villa, ging mijn hartslag boven de 120 toen ik de Blanc Bleu-winkel zag.

Blanc Bleu is precies wat je zoekt als je aan eindeloze stranddagen denkt. Kleding in zulk geweldig versleten blauw, de perfecte marinière-streep, joggingbroeken die heel cool zijn… En alles handgemaakt. In Frankrijk. Dus duur.

Er liep een druppel kwijl langs mijn kin toen ik een blauwe grof geweven sjaal van twee bij twee meter zag maar werd bruut wakker uit mijn droom toen ik op het prijskaartje keek. Hij was vast elke vierhonderd euro waard, maar mij ging het toch net even iets te ver. De verkoopster droeg een salopet zoals een salopet moet zijn. Baggy maar sexy en wijd aan de zijkant waardoor je de contouren van je lichaam ziet en een bovenkantje dat precies onder je borsten stopt. Ook deze onepiece was stevig aan de prijs maar het motto ‘beter te duur dan niet te koop’ indachtig, rekenden we het pak af. Met nog een stapeltje voor mijn lief overigens.

Ook deze onepiece was stevig aan de prijs maar het motto ‘beter te duur dan niet te koop’ indachtig, rekenden we het pak af.

Een week later droeg Jetteke van Lexmond dezelfde en toen wist ik zeker: deze broek is fashionfähig. Toch was ik een beetje wiebelig om ‘m de eerste keer aan te doen. Het is namelijk een heel ander stijltje dan ik normaal draag. “Gewoon doen,” zei Mart Visser. “Loeisexy.”

De eerste ‘drachtdag’ moest een dag op het strand zijn. Dat is de natuurlijke habitat van het pak tenslotte en daar zouden wij samen het beste tot ons recht komen. Ik droeg er een badpakje onder waardoor hij zo slank mogelijk zou ogen. “Goh leuk,” zei mijn schoonzusje. “Zo’n pak had ik tijdens mijn zwangerschap ook.” Was natuurlijk heel lief bedoeld, maar echt een… heel goed begin… neuh.

 “Goh leuk,” zei mijn schoonzusje. “Zo’n pak had ik tijdens mijn zwangerschap ook.”

Mijn lief was in zwijm, nog een paar mensen knikten waarderend dus ik voelde me per stap zekerder worden over deze outfit. Tot ik naar mijn neefje Sam liep die verderop op het strand aan het spelen was. Ik moet je zeggen dat Sam altijd ontzettend lief is voor zijn oude tante dus bij hem was elk pakje een gevalletje kat in het bakkie.

“Wow, tante May-Britt!” Aha, zie je wel, Sam was fan. “In dat pak lijk je wel op Super Mario.” “Is dat een goed of een slecht teken?” Eigenlijk wist ik het antwoord al. “Een heel goed teken!!” Zie je wel, Sam is mijn man. Altijd al geweest, always will be. “Die is leuk joh. En hij is zo klein (hij wijst tot zijn kin) en zooo dik.” Wijder konden de armen van Sam niet. En ik zonk een beetje in het zand.