Happy & Healthy

HELP. IK ZIT IN EEN QUARTER-LIFE CRISIS

Laat ik het probleem maar meteen bij de lurven grijpen. Er is iets aan de hand op deze leeftijd. Ik voel me anders. Heb geen idee wat ik nou precies wil, ben ineens onzeker over de meest random shit, neerslachtiger dan voorheen en vooral keuzes maken blijkt een dingetje. Wat WIL ik in godsnaam met m’n leven?

Herkenbaar? Welkom in de Quarter Life Crisis (QLC). Jep, het zusje van de Midlife Crisis.

Twee weken geleden had ik een van mijn beste vriendinnen aan de telefoon. “Ik weet niet wat ik heb, maar ik denk dat ik loco word”, zei ik tegen haar. “Kiek, wat dan?” “Ik denk dat ik overal slechter in ben geworden. Of in ieder geval slechter ben dan anderen.” “Maar je bent toch juist hartstikke lekker bezig?”, antwoordde ze. “Ja dat dénkt iedereen dus, maar stiekem ben ik bang dat iedereen er op een dag achter komt dat ik dat ik als Mike Ross door het leven ga. I’m a fraud.” (Check dit even als je niet weet wie Mike Ross is.) “Shut up gek, je bent geen fraudeur. Je bent gewoon onzeker.”

‘Dit is met recht de allerleukste functie die ik tot nu toe heb gehad. Waarom dan niet happy? Waarom dan niet zeker?’

We kletsten zeker drie uur die avond. Ze herkende het probleem, had het er al vaker over gehad met andere vriendinnen. Iedereen komt op een gegeven moment op het punt in z’n leven dat je denkt: is dit het nou? Ik ben nu op dat punt. Ik ben altijd vroeg geweest met alles. Huilde op mijn elfde als eerste meisje in de klas dat ik ongesteld was geworden. Vonden we maar vies. Kreeg als eerste borsten en dus een beha. Drama. Experimenteerde in mijn puberteit met seks, drugs en de hele rambam die erbij kwam kijken totdat ik uitgeraasd was. Dat was zo rond mijn zestiende. Daarna ging ik me focussen op school. Een journalistieke studie zou ik gaan volgen, in de hoop op een coole baan bij een hip modemagazine of iets in die trant. Richting het einde van mijn studie kreeg ik een baan aangeboden bij NU.nl. Studie on hold en gaan voor die carrière was het motto. Daarna mocht ik bij LINDAnieuws aan de slag. Kwamen er meerdere coole freelanceklussen op mijn pad, werkte ik me twee jaar helemaal het ongans en precíes toen ik besloot om uit de ‘harde nieuwsjournalistiek’ te stappen, kwam Amayzine op mijn pad. Met recht de allerleukste functie die ik tot nu toe heb gehad. Waarom dan niet happy? Waarom dan onzeker? Omdat ik een QLC in het kwadraat heb. Daarom dus niet.

Verder helemaal geen ernstige aandoening (velen van jullie zullen dit misschien wel herkennen), maar vreemd is het wel. Op de een of andere manier ben ik me ineens keer tien ‘bewust’ van mezelf. En van die bewustwording raak ik gestrest en onzeker. Er zijn nog zo veel dingen die ik wil doen. Iets met de wereld zien, iets met aan yoga beginnen, iets met boeken lezen en iets met gezond eten. En op de een of andere manier lukt het allemaal niet en lijk ik chronisch tijd tekort te hebben en lijkt mijn leven er daardoor soms met me aan de haal te gaan. Mijn vrije tijd vul ik op met dingen die ‘belangrijk’ lijken, maar achteraf de grootste vijand van mijn me-time lijken te zijn.

‘Wie wil ik zijn? Wat wil ik doen? Waar wil ik wonen? Wat wil ik het diepst in mijn hart?’

Goed, die Quarter Life Crisis dus, blijkt veel jongeren te nekken. Vergeet het dertigersdilemma, de meeste jongeren voelen zich al veel vroeger een beetje een ‘gekkie’. Zo las ik laatst in een grootschalig onderzoek van Cosmopolitan dat 49 procent van de vrouwen last heeft van chronische vermoeidheid. 1 op de 3 vrouwen per week wakker ligt van stress. Bij Pauw schuiven jongeren van 19 (!) jaar aan tafel om te praten over een burnout. Seriously? Waarom hébben we dit? Ik zoek eens op wat deze crisis inhoudt. De QLC ontstaat ergens tussen je 22e en 35e levensjaar en is een typisch westers ‘luxeprobleem’. De definities variëren van een heuse identiteitscrisis die voortkomt uit onduidelijkheid over wie je bent en wat je wilt in je leven tot een fenomeen dat wordt gekarakteriseerd door onzekerheid, teleurstelling, eenzaamheid, keuzestress en depressies. We kunnen met z’n allen de kop in het zand steken, maar hier moet over gepraat worden want ik vind het best heftig.

De paniek grijpt de generatie Y-kinders soms naar je keel (lees hier en hier mijn meest persoonlijke verhalen ooit over mijn paniekaanvallen), je jankt alsof de wereld in elkaar dreigt te storten en uiteindelijk blijkt het echt wel weer mee te vallen, maar de vragen blijven. Wie wil ik zijn? Wat wil ik doen? Waar wil ik wonen? Wat wil ik het diepst in mijn hart? Wil ik wel of niet keihard voor die carrière gaan koste wat het kost? Wil ik wel of geen kinderen? What the fuck ga ik vanavond weer eten? Waarom lijken andere het wél zo voor elkaar te hebben? Moet ik weer iets op Instagram plaatsen omdat het te lang geleden is? Waarom durf ik geen knopen door te hakken? Wat vindt mijn medemens van me? Wat vind ik eigenlijk van mezelf? Waarom ben ik ineens onzeker? Wil ik gele of blauwe hakken aan vandaag? Keuzestress. En dus val ik met mijn bakkes van het ene in het andere luxeprobleem en lijk ik vast te zitten in een vicieuze cirkel.

WAAROM DOE IK ZO?

Klein lichtpuntje aan het einde van de tunnel: het schijnt weg te gaan. De QLC duurt namelijk gemiddeld een halfjaar tot anderhalf jaar (HA ER IS HOOP). Soms kan het simpelweg signaleren van het probleem al een stuk van de oplossing zijn (HA, IK HEB GESIGNALEERD). Neem de tijd om te ontdekken waar je energie van krijgt, wat je drijfveren zijn, wat je belangrijk vindt. En bedenk even: als Britney Spears 2007 heeft overleefd (kalekopperiode), than I’m sure you can handle your Quarter Life Crisis. Succes, vriendinnen.