Happy & Healthy

INTROVERT VS EXTRAVERT

Wat je van de ander kunt leren

Ik hoef jullie vast niet te vertellen in welke categorie ik val: extravert to the freaking max. Met een dubbele salto en een flikflak erachteraan als het even mag. Lange tijd dacht ik altijd dat dit van de twee ‘opties’ ongetwijfeld de beste was. Ik bedoel, hoe fijn is het als je altijd iedereen durft aan te spreken, risico’s durft te nemen, hier en daar de gangmaker kan zijn op een feestje en als regelneef veel voor elkaar weet te boksen? 

Mijn lief daarentegen is introvert (lees hier hoe je die relatie met je tegenpool lang gezellig houdt trouwens). Hij kan luisteren, ik kan nog geen tien minuten mijn muil houden. Hij blijft tijdens een avondje stappen veilig met een biertje bij de bar staan, terwijl ik me na twee wijn smerig vergrijp aan de dansvloer. Hij vindt honderd keer bij hetzelfde restaurant eten geen probleem als het eten ‘prima’ is en wil best twee keer achter elkaar naar hetzelfde hotel in de zomer. Vind ik maar mwah. Ik wil mijn leven volproppen met zoveel mogelijk nieuwe ervaringen. En er dan over schreeuwen en narcistisch over Instagrammen ja, hoe gewéldig dat wel niet was.


‘Mensen, ik word soms ook MOE van mezelf’


Vroeger omringde ik me bijna alleen maar met soortgelijke extravertjes zoals ik (vurige vriendschappen, vurige ex-lovers), maar sinds een aantal jaar flaneer ik steeds vaker op straat met een introvert aan mijn zijde. Ik ben jaloers op die ene vriendin die de hele avond kan luisteren terwijl ik hysterisch op de praatstoel zit. Als ik dan vervolgens het gesprek probeer om te draaien, komen we toch weer in de situatie waarin zij zegt niet zo veel ‘bijzonders’ meegemaakt te hebben en daarna dender ik er weer overheen met verhaal X en situatie Y.

Mensen, ik word soms ook MOE van mezelf. Introvert zijn lijkt me eigenlijk superrelaxt. Ik snap dan ook helemaal niet waarom sommige introverten zich lijken te schamen voor hun kalmte. Of nou ja, misschien ook wel. Het zijn vaak de extraverten onder ons die hier een rol in spelen, want wij wijzen met ons vingertje en nemen het woord ‘saai’ in ons mond. Vind ik dus ook best wel stom. En dat ervaar ik zelf eigenlijk helemaal niet zo. Mij introverte vriendje is de yin van mijn yang en na een nacht doorhalen met mijn ‘extra-friends’, kan ik uren diepgaande gesprekken voeren met mijn ‘intro-friends’. En met sommige friends zelfs allebei tegelijk.


‘Weet dat extraverte personen sterk lijken, maar ook vaak genoeg onzeker zijn.’

Dat hele in-hokjes-plaatsen-gebeuren is rete irritant, maar ik merk zelf ook dat ik het doe. Lange tijd dacht ik over mijn vriend: oh, maar die gaat zich in de toekomst vast extraverter gedragen door mij. Wat natuurlijk klinkklare bullshit is, want introvert en extravert slaat precies op hetgeen waar je energie van krijgt. Introverten krijgen dat van op zichzelf zijn, van hun eigen gedachten en ideeën. Extraverten krijgen energie van zoveel mogelijk prikkels en hun omgang met andere mensen. Zo word je geboren. Het is iets wat je hele leven bij je blijft. Je kunt wel leren om je tijdelijk, als dat nodig is, meer extravert of introvert te gedragen, maar de vraag is hoelang je dat volhoudt want dat kost een shitload aan energie. En word je uiteindelijk gelukkiger van niet helemaal jezelf zijn? Don’t think so. 

En als je nu zit te denken: mens, wat zit je allemaal te brabbelen en waar blijft eigenlijk je freaking punt? Het komt er eigenlijk op neer dat ik jullie wil zeggen om de ander te accepteren. Kijk wat je van die ‘rustige’ vriendin kunt leren. Weet dat extraverte personen sterk lijken, maar ook vaak genoeg onzeker zijn en misschien wel extra schreeuwen om dit te verbloemen. En dat die introverte collega tijdens een vergadering niet meteen zijn of haar mening probeert door te drukken in een discussie, wil niet zeggen dat hij/zij geen mening of ideeën heeft. Die hebben introverten wel degelijk, en vaak ook nog eens goed onderbouwd en doordacht. Ze moeten zich alleen veilig genoeg voelen, en de rust en de ruimte krijgen om die mening naar voren te brengen. Knoop dat maar in je oren de eerstvolgende keer als je iemand saai noemt. Of schreeuwerig.