Fashion
MOET JE JE KLEDEN NAAR JE LEEFTIJD?
Je kunt niet anders dan verrukt zijn van geriatric starlet Iris Apfel na het zien van de documentaire Iris, over haar, haar uitzonderlijk excentrieke stijl en haar leven, met de ster zelve in de hoofdrol. Het is growing old gracefully op z’n best – en met verve. Haar stijl van plussen en extra’s is fantastisch over de top en het is een heimelijk genoegen te fantaseren over hoe ook ik ooit zo extravagant mijn laatste dagen op deze aardkloot zal slijten.
Waarom dan niet meteen begonnen met het aantrekken van paradijselijke creaties? Nou, ik wil niet voor gek versleten worden, eerlijk is eerlijk. Zo’n geheel eigen en kleurige stijl past mij van nature niet en dat maakt dat ik er van lotje getikt uit zou zien. En hoezeer ik eigenheimers ook bewonder: extravagantie past maar weinigen. Echt.
“En hoezeer ik eigenheimers ook bewonder: extravagantie past maar weinigen. Echt.”
Chic en bekoorlijk ouder worden heeft alles te maken met weten wanneer je de handdoek in de ring moet gooien. En welke. En dat, my friends, begint vroeger dan je denkt. ‘Jonge’ kleren kunnen soms intens oud maken – het tegenovergestelde van wat je wilt bereiken gok ik.
Met stip op 1: kinderlijke haarspeldjes. De ex van een vriend is kunstenares, een type dat ze in de provincie – vooruit: Twente – al gauw ‘zo’n apart’n’ zouden noemen. Heel flamboyant is het allemaal niet hoor: skinny jeans, gekleurde sneakers, T-shirt met een of ander street art-character en een nergens bij passend tasje met een belachelijk schattige Harajuku-print. Nu is het in geval van dat laatste al moeilijk de ironie ervan te zien – ga dan gewoon full-blown gothic Lolita in plaats van lafjes je tenen dippen in zo’n snoeperige stijl – maar met het haar naar achteren weggestoken met een miljoen gekke kinderknipjes had deze net-dertiger het tipping point bereikt. She just looked crazy. Het was misschien schattig bedoeld, maar het culmineerde in One Flew Over the Cuckoo’s Nest. Niet doen. Zelfs niet een, ook niet als je er verder doodnormaal uitziet.
“Je denkt dat het oppept, maar het is slechts het demasqué van je vergankelijkheid”
Een goeie tweede: blijven hangen in de stijl van je hoogtijdagen. Geen enkele zichzelf respecterende twintiger peinst er nog over om eruit te zien als Ariana Grande anno 2010 en zo zou niemand nog letterlijk de eighties, nineties of noughties moeten willen showen in haar dagelijkse stijl. Een vriendin – ik ga enorm vijanden maken met dit stuk, dat spreekt – is nog immer een afgezwakte versie van de riot girl die ze in haar house- en ravedagen was, met gekleurde dreads, twee vlechten en een rugzakkie. Dat de pastelkleurige satijnen minirokjes en overknees plaats hebben gemaakt voor zwarte shirtjes en skinny jeans doet daar niets aan af. Je eigen stijl hebben is niet vastroesten in een decennium, maar telkens binnen de kaders van elk tijdperk zoeken naar de trends die bij jou passen. Updaten dus die hap. Sorry, riot girl.
Ten derde: denk echt nooit, maar dan ook nooit dat denim dungarees tof staan als je ouder bent dan 25, klein van stuk, niet jaloersmakend slank of niet uitzonderlijk knap. Een broek met galgjes is cute voor kleuters en Alexa Chung – en dan zijn we er wel. Alle fashionfotografie die het tegendeel probeert te bewijzen ten spijt.
Afijn, kijk om je heen en je ontmaskert easy de serial offenders: slecht zittende kleren, dingen die (onnodig) te wijd of juist te strak zijn, verwassen kleuren, slechte highlights en een te zongebruinde huid. Je denkt dat het oppept, maar het is slechts het demasqué van je vergankelijkheid. Een echt kritische blik in de spiegel en je gaat met het fileermes door je kast om de etterende zweren eruit te snijden. Het zal jou en je garderobe goed doen.
