SAMENWOONDAGBOEK 3

Over niet meeklussen en dat ik eens moet beginnen met sparen

Kleine aanpassingen, groot effect

Ons “bijna-huis” staat op zijn kop. “Maar het moet eerst een ongelofelijke zooi worden om er daarna iets heel moois van te maken”, zeg ik steeds tegen mezelf. Dat weet ik ook heus en een beetje kamperen tussen de kwasten en net gestuukte muren heeft ook wel iets romantisch. Maar ik kan er geloof ik toch niet zo goed tegen om dan in alle vroegte met de zaklamp van mijn telefoon in verhuisdozen te graaien naar dat blauwe rokje dat ik zo graag aan wil. Het licht moet nog gemaakt worden en ik heb al een deel van mijn kleren naar hem verhuisd, maar de kledingkasten zijn nog niet bezorgd, vandaar wat getier van mijn kant.

Maar goed, ik ben aan het zeiken en dat is niet eerlijk, want ik kom net terug van twee dagen logeren bij mijn ouders en in de tussentijd hebben vriend en schoonvader enorm geklust. Nu vonden ze het volgens mij ook wel prima dat ik even wieberde, want dan konden zij ongestoord een beetje kneuteren, roti bestellen en in de middag een blikje bier openen om te proosten op het tv-kastje dat exact paste.

Bij terugkomst was er dus ontzettend veel veranderd. Het is zo leuk om te zien dat alleen maar een ander plankje in de douche en een verse spiegel aan de muur een totaal nieuwe badkamer geeft. Maar ook in de keuken: de witte saaie kastjes zijn vervangen door hele simpele IKEA-planken en dat maakt het meteen een stuk frisser, lichter en gezelliger. Al helemaal als al die duizend weckpotten van mij erop te komen staan. En een paar nieuwe gordijnen geeft ook al zo’n ontiegelijk verschil. Dan hangt er nu een andere lamp boven de tafel waardoor het een hele andere eetkamer is geworden. U hoort, het gaat allemaal de goede kant op. Het schilderwerk gaat deze week beginnen en dan zal ik meer in charge komen.

Plop, de kurk ging opnieuw van de fles, want de pinpassen belandden in de bus (we vieren alles). Niet dat wij ooit gezeur of discussies hebben gehad over geld, soms betaalt de één en dan weer de ander en dat gaat altijd prima, maar toch vond ik het belangrijk een gezamenlijke rekening te openen. Al helemaal nu we wat grotere aankopen doen voor het huis en dan kunnen we ook ons eigen geld iets overzichtelijker in de gaten houden. We storten allebei maandelijks een bedrag en betalen met de en/of-pas als we iets kopen wat voor ons beiden is. En met die vraag heb ik dus al een paar keer staan piekeren. De Appie is niet zo moeilijk, want boodschappen zijn altijd voor ons samen. Ik zie steeds hele lieve kleine bedragen afgeschreven worden door de Gamma (wat vast een één of ander schroefje is) en zo hoort het natuurlijk. Maar dan sta ik dus bij Skins Cosmetics (het huis is nog zeker niet af, maar ik begin alvast met de accessoires) met twee Diptyque-kaarsen in mijn hand en zeeppompjes van Zenology en dan kom dus de vraag: betaal ik dit zelf of doe ik dat van de gezamenlijke? In principe hebben we er allebei plezier van, maar hij staat serieus op zijn stoel als ik vertel hoe rammend duur die kaarsen eigenlijk zijn en al helemaal omdat dit dingen zijn die nog wel even kunnen wachten. Die lekkende kraan en dat plintje in de hoek moeten eerst betaald worden natuurlijk. En ik vond ook nog een ontiegelijk zacht plaid bij Zara Home die we eigenlijk helemaal niet nodig hebben, maar ik stond er toch mee bij de kassa. Daar liggen we dan ook met z’n tweeën onder, dus je zou zeggen, we betalen allebei. Ik heb het toch allemaal maar met mijn eigen pasje gepind. Nu maar hopen dat ik straks het maandelijkse bedrag op de gezamenlijke kan storten, want ik heb net ook weer een Net-A-Portertje gedaan voor in onze gezamenlijke kast. Och, ik leer het ook nooit…