LIJD JIJ OOK AAN MISOFONIE?
Vorig weekend had ik een logeerpartijtje waarbij ik de helft van de nacht naar het plafond heb liggen staren. En dat was niet omdat er een ontzettend knap lijf naast me lag en ook niet omdat ik de benen onder mijn lijf gedanst had en dus geen slaap meer had. Er lag dus een snurkend persoon (zal geen namen noemen) in dezelfde kamer. En op zo’n moment word ik dus overspoeld door woede en irritatie. Zo erg dat ik de resterende slaapuren wel kan vergeten. En zo heb ik nog meer van die geluiden waaraan ik me erger. Waarom ik het dus príma vind om ’s avonds alleen met mijn bordje op schoot te zitten? Het uitblijven van gesmak en gekauw van een tafelgenoot. Ik kan het niet áán.
Ben je ook zo’n type dat op dit soort menselijke geluiden reageert met een krankzinnige lading woede of walging? Voor het eerst is er wetenschappelijk bewijs dat het zou kunnen dat je lijdt aan een aandoening. Mensen met misofonie, oftewel het haten van geluid, hebben gevoelens van irritatie, walging en woede bij onschuldige en meestal door mensen gemaakte geluiden. En dat kan zo ver gaan dat ze deze geluiden het liefst zo veel mogelijk mijden en dus niet meer buiten komen, puur uit zelfbescherming.
De wetenschappers onderzochten twintig mensen met misofonie en 22 mensen zonder klachten. Ze kregen allemaal drie verschillende geluiden te horen; een normaal geluid als regen, een exreem geluid als gegil en een geluid waar mensen met misofonie niet tegen kunnen zoals gesnurk. De wetenschappers zagen bij mensen met misofonie een verschil in het deel van het brein waarin onze emoties gereguleerd worden. Die afwijking zou ervoor zorgen dat er kortsluiting ontstaat als deze mensen deze ‘trigger-geluiden’ horen.
Godzijdank ben ik niet de enige. Sterker nog, afgelopen zomer bleek dat het AMC de toestroom van mensen die hulp zoeken bij misofonie bijna niet meer aankan. Wil je behandeld worden, dan is de kans groot dat je eerst even een jaartje moet wachten. Nu maar hopen dat het tegen die tijd niet al te laat is. Misofonie schijnt zelfs zó erg te zijn dat huwelijken eindigen in een scheiding of dat moeders of vaders niet meer aan de keukentafel zitten tijdens het avondeten.
Het is dus maar goed dat mijn lieftallige collega’s om me heen liever op winegums sabbelen in plaats van op een appel. Dan had ik waarschijnlijk al een plekje in de keuken bemachtigd… En Mr. Perfect, ik mag hopen dat je niet snurkt!
