Waarom ik (nog) niet in het buitenland woonde

May woonde met haar liefde in Milaan, Simoon vertrok naar Londen, Theo zakte ook af naar la vita è bella en Elke, nou ja, dat is dus onze wereldburger (Parijs, Ankara, Brussel en meer). En ik? Ik deed een rondje Nederland, maar dat was het wel. Oh heus dat ik op reizen ging, zo zag ik Australië en trok ik met een rugzak door Italiaaa, ik deed tripjes naar grootse steden en kletste met dorpelingen uit kleine gehuchten. Maar wonen? Nee.

Ik wilde wel, maar later. Het was toch reuze raar als ik, met mijn drift om in het Nederlands te pennen en verhalen te vertellen, eens een jaartje naar een ander continent vertrok? Ik wilde oefenen in mijn stages, dingen leren van mensen die dingen weten en een buitenproportioneel portfolio maken. Nou ja, je snapt me, ik ging niet. No worries trouwens, want het gefeest overschaduwde op dinsdag, donderdag, vrijdag en zaterdag het geleer van de zondag, maandag en woensdag. Mooie balans, toch? Ik vond die balans zo heerlijk, dat ik er zelfs een jaar studie achteraan plakte. Ha, dat pakt niemand me meer af.

“Nou ja, je snapt me, ik ging niet.”

Maar dat wonen in het buitenland, dat wil ik dus wél. Jezelf in een cultuur en land storten, alles geven en kijken wat het van je maakt. Misschien ren ik wel binnen twee Monaten als een kind met heimwee terug naar huis, kan best. Of ik sla mezelf tegen mijn botte harses, omdat ik het nu pas doe. Die kans is heus aanwezig, maar ik, alias we (want ja, er is een we) hebben de oplossing.

Mijn lief en ik draaien het om, we gaan gewoon later als we groot zijn. Samen, ik vind het nú al het allergezelligste op deze aardkloot. Mocht je bij de redactie van ‘Ik vertrek’ werken, dan is dit alvast je heads up. Zo rond de pensioengerechtigde leeftijd gaan wij de boer op. Misschien Italië (ik oefen nu al Italiaans met mijn LOI-cd’tje in de auto) of een hutje langs één van de fjorden in Scandinavië en dan een beetje lagom aan doen. En een zeilschool op een Grieks eiland lijkt me ook het einde, maar misschien moet je dat niet willen als je tegen de zevenenzestig loopt? Ach joh, je bent wild en je jongt wat, doen we gewoon. Trouwens, als je nu denkt: doet ze nooit meer, dan ga ik je het tegendeel bewijzen.