WANDERLUST VS. DE EXPAT

Terwijl jullie dit lezen, zit ik ontzettend te genieten van een welverdiend weekje met mijn snoet in het zonnetje op  mijn lievelingsplek in het land: de Branding in Noordwijk. Dat is eigenlijk al jaren mijn vaste stekkie in Noordwijk, het dorpje aan zee waar ik al van jongs af aan kom. Jarenlang hebben mijn ouders hier een huisje gehad, dat altijd dienst deed als vakantiehuisje als we dan weer een keer in het land waren. And I loved it. Niet zo ver van Amsterdam, qua toeristen op zich wel te doen (als je dan het Keukenhof-seizoen vermijdt) en als je altijd zoveel hebt mogen reizen en in andere landen hebt gewoond, dan is het toch fijn om een soort ‘thuisplek’ te hebben.

Omdat ik altijd zo veel in het buitenland heb gewoond, komt de vraag wel eens ter sprake of ik nog steeds zo’n ‘wanderlust-drang’ heb. Als in: zo veel mogelijk van de wereld ontdekken. Ja, tuurlijk heb ik die nog steeds,  maar ik merk wel een groot verschil tussen de manier waarop ik de wereld het liefst wil ontdekken en hoe anderen dat zien.

‘het is toch fijn om een soort ‘thuisplek’ te hebben’

Voordat ik het commentaar krijg dat ik loop te generaliseren, wil ik dat je weet dat ik dit puur baseer op de mensen in mijn leven. De vrienden die net als ik expatkindjes zijn en mijn vrienden die hun hele leven in één land zijn opgegroeid. Ik merk namelijk dat de manier van de wereld ontdekken best verschillend is. De vrienden die ik heb van vroeger, die ook ‘third culture kids’ zijn (als je dat bent, dan herken je sowieso deze dingen), willen over het algemeen het liefst verhuizen naar een ander land om dat te ontdekken. Een vakantietje van twee weken hier en daar is prima, maar rondreizen door een land voor een paar maanden? Nou, nee. Ze (en ik) willen er dan het liefst gelijk naartoe verhuizen voor een jaartje, of misschien wel langer. ‘To emerge ourselves into the country’, zoals mijn expatvriendjes en ik het altijd benoemen.

En dan heb ik mijn vrienden die hun hele leven in één land hebben gewoond en die het liefst maandenlang backpacken van hot naar her om op die manier zo veel mogelijk van onze aardbol te zien, en dan wel gewoon terugkomen naar hun vaste basis. Ik vind dat best wel een indrukwekkend verschil en don’t get me wrong; beide opties zijn hartstikke prima, want de wereld is te mooi om niet de moeite te doen om er zoveel mogelijk van te zien.

Dit is gewoon toevallig iets wat me de laatste tijd opviel, vooral als ik nieuwe mensen ontmoette en hen vertelde over hoe ik ben opgegroeid. Dus nu komt die, mijn vraag aan jullie: zouden jullie liever sparen voor een paar maanden de wereld rondreizen en op die manier zoveel mogelijk te kunnen zien of hebben jullie eerder de drang om echt te verhuizen, in een andere land te wonen en het echt te ervaren als one of the locals? Deze discussie intrigeert me, dus let me know.