Als je het moederschap ook een beetje zwaar vindt

Deze is voor alle moeders die ook een kwartslag scheel zien vanwege de chronische nachten van maximaal twee uur. Deze is voor alle moeders die er zes keer per nacht uit moeten.

Het moederschap: het is gewoon niet áltijd makkelijk. En easy peasy. En rainbows en butterflies. Mag ik dat hardop zeggen? Of alleen denken? Het is op sommige dagen heel pittig, vind ik, nu mijn tweeling acht maanden oud is. En ik vind het lastig om het tegen mijn moeder, vriendinnen of man op te biechten. Ik vind het ergens gemeen klinken, tegenover mijn boys. Maar je mag het soms ook zwaar vinden om mama te zijn, toch? Ik ben niet de enige die dit denkt, toch?

Van de ene op de andere dag heb ik de verantwoordelijkheid over twee kinderen. Vanaf dat moment is tijd voor mezelf iets wat amper nog bestaat. Misschien een uurtje, voor het slapen. Maar eigenlijk ook weer niet. Ik weet nooit wanneer ik weer m’n bed uit moet. Ik weet niet wanneer ik kan slapen, hoe laat ik wakker word. De leeftijd die ze nu hebben is een uitdaging: ze krijgen tandjes, leren kruipen, groeien. Daardoor zijn ze steeds niet lekker en vaak wakker, all day and all night long. Het sloopt me.

Het slaapgebrek maakt het moeder zijn voor mij de laatste tijd serieus een stuk zwaarder. Het is niet één nacht wakker worden, het is elke nacht, al wekenlang, spoken door het huis in het holst van de nacht. Troosten, flesjes geven, spenen zoeken. Ach, ik doe het met alle liefde, maar ik kán soms ook even niet meer. Want ik werk ook, doe ook genoeg overdag, wil in het weekend gezellig vrienden zien en een wijntje drinken. En soms nog even een beetje een gezellige en verzorgde vrouw zijn voor mijn lief. En alles volhouden zonder slaap, tja, dat is knap lastig.

Klagen over hoe zwaar het is: ik weet het niet. Ik kan het niet, omdat ik ook zo dol op mijn jongens ben. Ze maken me gelukkiger dan wat dan ook. Ik lees en hoor ook genoeg over vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen, die het al twee jaar proberen, die een kindje hebben verloren. Dan denk ik: zij zouden dolgraag om drie uur ’s nachts een fles pap geven. Waar zeur ik over? Hop, doorgaan. Het relativeert, maar het maakt ook dat ik dus nooit durf te klagen, dat ik altijd maar ‘aan’ sta. Ik vraag niet om hulp, want ik kan het heus zelf. Terwijl het ook weer niet gek is dat als je zo moe bent als dit, je dag niet altijd zo superhappyleuk is. Zeker niet als je nog werk hebt liggen en driehonderd volle wasmanden te gaan hebt.

Goed, een note to self dan maar. Zucht af en toe eens heel hard, mopper dat je bek- en bekaf bent, vraag je zus, moeder of schoonmoeder om een nacht op te passen en ga dan slapen. Eerst een wijn drinken en een goed gesprek voeren met je man. Die heeft ook wat aandacht nodig, nu hij na twee kinderen niet meer prioriteit nummer één is. En slaap bij wanneer je bij kunt slapen. Al is het drie uur ’s middags: het zijn de tropenjaren. Daar horen tropenslaapjes op dinsdagmiddag nu eenmaal bij. Deze is voor jullie, moeders die scheel kijken na nul slaap. We kunnen het. Nog maar achttien jaar te gaan.