Onzeker over mijn baarmoeder

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar ook bij haar zijn er dingen die niet helemaal lopen zoals ze zich had gewenst. En daar wil ze over schrijven. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt. Tess heeft een kinderwens, maar zwanger worden lukt nóg niet. Deze week denkt ze terug aan de man die vertelde dat ze een koude baarmoeder heeft.

Hij schuift een bril op mijn gezicht die alles een groene gloed geeft. Ik voel me een vreemd project, hier liggend op een tafel in mijn ondergoed, onder de stickertjes waar snoeren aan vast zitten die op apparaten aansluiten. De man in de doktersjas zegt nog iets tegen me, maar door zijn zware accent versta ik het niet. Hij loopt de kamer uit, zijn jas wapperend achter zich aan als een tovenaarsgewaad, en komt terug met naalden. Oh! Ik dacht dat lasertherapie zonder naalden was. Ik ben op zich niet snel bang bij dokters en dergelijken maar ik moet hiervan direct aan de ‘even Apeldoorn bellen’-reclame van vroeger denken, waar een man onder de naalden zit als de brand uitbreekt in het pand en hij dan het raam uit moet springen. Ik gniffel in mezelf. Sommige plekken waar hij de naalden steekt voel ik niet, andere plekken doen best zeer.

Ik lig hier als aansluitend programma op mijn ziekenhuistraject. Baat het niet dan schaadt het niet. Zo vaak zeiden mensen al tegen me dat ik eens acupunctuur moest proberen, maar ik was sceptisch en had geen zin in nog meer wekelijkse taferelen. Inmiddels is het een halfjaar na de miskraam en heb ik alweer allerlei medicijnen geprobeerd, verschillende pillen in verschillende doseringen. Niets heeft gewerkt en ik begin me open te stellen voor alternatieve geneeswijzen. Ik moet wel. Voordat mijn eerste behandeling begint wil de acupuncturist in zijn kantoor bespreken wat voor een traject ik precies doorloop en waarom ik niet zwanger word. Dat laatste vond ik eigenlijk meer een vraag van mij voor hem. Hij begint te voelen aan mijn polsen en andere plekken, als hij bij mijn buik is begint hij hevig te knikken. ‘Vieeel te koud,’ zegt hij. Hij gaat weer achter zijn bureau zitten en vertelt dat het woord voor baarmoeder in het Chinees letterlijk ‘kinderpaleis’ is. Dat klinkt mooi, maar daarna vertelt hij verder over dat het in mijn paleis ijskoud is en begint vreemde, ineengedoken, bewegingen te maken. ‘Baby kan niet groeien in jouw paleis, baby heeft vieeeel te koud. Brrrrr,’ en hij wrijft over zijn armen als zijnde de baby in mijn baarmoeder. Je zou kunnen denken dat dit tafereel nogal lachwekkend kan werken, maar de tranen schieten in mijn ogen en voor het eerst voelt het alsof ik zelf iets verkeerd doe en ik geen goede moeder ben of zou zijn. Mijn eigen moeder, die bij dit gesprek aanwezig is en me deze beste man getipt heeft kijkt me ook verrast aan. Ze ziet dat ik het niet leuk vind.

Later bewijst hij een heel lieve man te zijn, met alle beste bedoelingen. Ik merk aan alles dat hij me heel graag wil helpen, maar het idee van mijn koude baarmoeder houdt me vanaf dan altijd onzeker.