Aan mij is een schilderkunstliefhebber voorbij gegaan, vrees ik. Laat me een ets van Rembrandt zien, vertel daar begeisterd over en ik ben in de ban, maar ik raak ook redelijk vlot weer uit die ban. Noem me een cultuurbarbaar. Ik heb dit trouwens nooit bij fotografie.
Een beeld kunnen vangen waarmee je alles zegt en voelt vind ik kunst. Zo maakte Vivian Hoorn een foto voor ons magazine van Chelsey Weimar in een taxi in New York. Ik zie vrijheid in dat beeld, het is nog steeds één van mijn lievelingsfoto’s. Het is een beeld waar ik naar kan blijven kijken. Vorige week had ik het weer, dit keer was het een portret gemaakt door Steve McCurry. Je kent hem vast door zijn bekendste cover, voor National Geographic ooit. Het Afghaanse meisje met de groene ogen. Ik vond er eentje uit dezelfde serie, het portret heet Arabian Rose. Dezelfde groene ogen, rode sluier, omlijst door haar handen. Ik vind het om in te lijsten, thuis aan de muur. Eén klein probleem: mijn huis heeft wat weinig muren. Volgende keer toch maar iets anders aanschaffen. En dan heb ik het natuurlijk over een ander huis.
