Over mijn eerste keer

Dit is mijn allerlaatste keer. En wat doe je als je iets voor een laatste keer doet? Een hap lucht nemen en denken aan al die eerste keren. Eerste keren blijven je bij, hoe klungelig en ongemakkelijk ze soms ook zijn.

De allereerste keer dat ik aanbelde bij het Amayzine-kantoor aan de Pilotenstraat voor een afspraak. De stalen deur die zo’n herrie maakte toen ik ‘m achter me dicht deed dat ik een klein sprongetje maakte. De wandeling tussen de bureaus van de redactie door naar de gezellige keuken. Die allereerste koffie van duizenden (echt waar) koffies. En de eerste keer dat May een kneepje in mijn arm gaf. Ik weet nog hoe het klonk, ik weet nog hoe het rook, ik weet nog wat ik zag.

Mijn eerste stuk voor Amayzine over dubbele achternamen spelde ik letter voor letter, om ervoor te zorgen dat er geen fout in zat voor ik het naar onze eindredacteur Maartje stuurde. Die me later, en vast ook dit keer, redde van grammaticaal ongemak. Ik droomde ervan toen het online ging, alsof ik weer eindexamen deed. Waarom? Omdat het mijn droombaan was. Ik volgde May, Jet, Liesbeth en Josselin vanaf het eerste postje dat verscheen.

Zodra ik de redactie binnenliep wist ik het. Ik moest en zou bij Amayzine werken. Al was het als afwashulp in de keuken. Het liep net iets anders, want ik mocht het eerst proberen als vakantieredacteur, daarna als contributing editor en later als chef van de redactie. Mijn eerste officiële vrijdag bij Amayzine reed ik om zeven uur ’s ochtends weg uit Brabant, om maar te zorgen dat ik om half tien aan zo’n helderwit bureautje schoof. Waardoor ik natuurlijk van acht uur tot half tien ’s ochtends in de auto voor de deur doorbracht, want op vrijdag zijn er geen files. En ik bleef, tot ik omgedoopt werd tot Eddie en mijn derrière in de bureaustoel afgedrukt zat.

Het eerste redactiefeestje, waar ik met een vat gin-tonic op mijn eerste (van velen) veel te diepgaande gesprekken voor op feestjes voerde. De eerste keer werken met een kater die je kon beklimmen, waar May altijd uiterst geestig van wordt. De eerste Amayzine-reis naar Griekenland, waar ik vriendinnen voor altijd maakte. De eerste perstrip waarbij ik met een vliegtuig vol onbekenden naar Kopenhagen vloog en met bekenden terug. De eerste keer in een grotemensenhuis in regio Amsterdam in plaats van een studentenkot. En dat eerste berichtje van één van jullie, omdat ik iemand liet lachen, huilen of een beetje herkenning bracht met mijn verhaal. Alles bij elkaar vulde ik zesenhalf jaar met eerste keren bij Amayzine.

De bel, waarvan ik nu precies weet hoeveel tiende van een seconde die gaat. De deur die daarna geruststellend na rammelt in de gang. Het klikje van de glazen deur bij het opendoen als je de redactie oploopt. En zonder op te kijken aan de voetstappen en het geruis van kleding horen wéten wie er binnenkomt. De snelle tikkende hakken van May. Het geruis van een tas langs haar jas en de rammelende sleutels van Daan. De afstand tussen de voetstappen van Lil. Het scheutje in de koffie op de donkerste dagen, de verstopte zinnen van May voor mij in haar teksten, de customized bordjes van Lot om mijn aandacht te trekken en zelfs de groepsapp die nooit stopt. Ik ga jullie en alles stuk voor stuk missen.

May, Ew, al mijn liefdes van mijn allereerste uur tot de laatste dag bij de PilotStudio en vooral ook jullie: een miljoen keer dank.