Waarom ik een hekel heb aan videobellen
Het is er een beetje ingeslopen tijdens corona: videobellen. Maar wat mij betreft kunnen de Zoom-sessies naast de mondkapjes en de Covid-testen in de hoek der vergetelheid. Waar videobellen heus een uitkomst was, ben ik er nu klaar mee en wel hierom.
1. De onzekerheid over de link
Doet hij het wel of doet hij het niet?
2. Je achtergrond moet spic en span zijn
Ik haat wasrekken en rommelige boekenplanken. De achtergrond moet passend zijn bij de meeting en ondanks het feit dat ons huis niet piepklein is, eindig ik meestal ergens op een kinderkamer voor dat ene stukje kale muur.
3. Je laptop die natuurlijk precies tijdens je call leeg is
En dan op zoek naar die lader die weer beneden ligt, waardoor je toch door langs die gênante verzameling dozen met bestellingen moet, je hond gaat blaffen alsof er een brigade boeven in de tuin staat en zo verder.
4. Het uitzicht op jezelf
Die wallen, die rode vlekken, die verslappende kaaklijn; echt, kan die camera uit?
5. Het heen en weer gehaper
Waar een telefoongesprek gewoon fluïde en dus soepeltjes verloopt, zo lastig gaat het hier. We zeggen nog net niet ‘over’ of ‘roger’ na een zin, maar echt ver zijn we daar niet van verwijderd.
Dus ik stel voor: laten we weer gewoon bellen. ‘In vredesnaam’ zou ik er bijna aan toe willen voegen. Sommige dingen waren vroeger gewoon zo slecht nog niet.
