Quarterlife Diaries: ‘Samenwonen? Ik zou niet weten hoe het moet’

In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife-bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: samenwonen of nog niet?

Hoe weet je of je eraan toe bent om samen te wonen? Het is een vraag die zojuist door mijn hoofd spookte toen ik gewapend met vier (!) tassen het appartement van mijn vriend verliet. We delen helaas geen stad, en dus pendelen we ieder weekend tussen elkaars huizen waar we keer op keer heerlijke dagen met elkaar hebben. Op zondag vertrekken we vaak weer naar ons eigen appartement en hoewel ik altijd al heel goed ben geweest in alleen zijn, mis ik hem al als ik de deur uit ben.

Dat gevoel verdwijnt vaak ook weer, hoor. Allebei worden we meegesleept door de drukte van de week en voor je het weet staat het weekend weer voor de deur. Daarbij vind ik het heerlijk om doordeweeks mijn eigen ding te doen, en hij ook. Sterker nog, het idee van samenwonen geeft me op dit moment nog heel veel zenuwachtige kriebels, zoals alle nieuwe dingen me zenuwachtige kriebels geven. Ik heb namelijk nog nooit samengewoond. Bijna zeven jaar geleden creëerde ik hier een veilig nestje voor  mezelf waar niet iedereen bij mocht. Mijn huis is mijn veilige haven en ook al vind ik het heerlijk als we daar een weekend samen cocoonen, vind ik ook een soort rust als ik weer alleen ben die ik moeilijk kan vinden als iemand de hele tijd bij me in de buurt is.

Toch moet je er een keer aan geloven, aan dat hokken. Maar kan iemand me alsjeblieft vertellen hoe je dan weet of je daar klaar voor bent? Zijn daar regels voor? Zo van: als je elkaar na 48 uur apart nog mist, is het tijd om je koffers te pakken en zijn appartement vol te stouwen met al je ondoordachte tierelantijnen. Ergens lijkt het me wel gezellig, lekker samen een huisje bouwen. Met een tuin (want samen hebben we nu ongeveer anderhalf balkon), een werkplek waar we ons creatieve ei kwijt kunnen, een fijne keuken (waarin hij kookt en ik toekijk), een kastenkamer voor mij en een plek waar we al onze vrienden en familie kunnen uitnodigen om mooie herinneringen mee te maken. Een thuis voor hem en mij, ik zie het ergens wel gebeuren.

Maar hoe moet dat dan met mijn eigen plekje? Mijn zorgvuldig opgebouwde onafhankelijkheid? Mijn spulletjes, mijn rust en dan heb ik het nog niet eens over mijn secret single behaviour, oftewel: alle dingen die ik doe als ik alleen ben. Zoals eindeloos door mijn woonkamer dansen op de complete discografie van Taylor Swift, al mijn geurkaarsen tegelijk aansteken en dezelfde romcom tot in den treuren kijken terwijl ik keer op keer op precies hetzelfde moment een traan wegveeg. Doe je dat nog steeds als je samenwoont met een jongen of zakken die gewoontes langzaam weg?

Misschien heb ik nu antwoord op mijn eigen vraag gegeven en ben je er klaar voor om samen te wonen als je minder paniekerige vragen hebt, en besluit je dat je helemaal geen zin meer hebt om elkaar te missen. De tijd zal het leren, maar voor nu pendelen we nog even rustig heen en weer met een tasje of vier, zodat we later in ons mooie huis mét tuin kunnen zeggen: ‘Weet je nog?’