Even over dat piemelkussen van Jan

Dus je doet mee aan een tv-programma in de hoop daar de liefde te vinden. Natuurlijk weet je niet zeker of je diegene gaat vinden met wie je de komende jaren in slaap wilt vallen. Waar je gevoeglijk wel van uit kunt gaan, is dat miljoenen mensen bij je naar binnen zullen gluren. Wat doen de meeste mensen dan? Die lappen de ramen, trekken de lakens recht en proberen hun inboedel met een kritisch oog te bekijken. Wat staat er en waarom? Geeft dit een goed beeld van wie ik ben en toont dit mijn beste zelf? Dat zijn vragen die je jezelf zou kunnen stellen op zo’n belangrijk moment in je leven.

Of Jan dat heeft gedaan, vraag ik me af. Als hij een verse bewoner een rondleiding geeft, is proper niet meteen het woord dat als eerste bij je opkomt. Na wat homo-erotische kunst en andere beduimelde boekjes maakt de camera een beweging van het raam naar rechts (een pan in vaktermen) richting het bed, en oh, wat zal de cameraman een stiekem gelukssprongetje hebben gemaakt toen hij naast het bed een bruin, langwerpig object zag. Want dat was, jawel: een rechthoekig kussen in de vorm van een piemel met aan de onderkant twee stevige ballen. En ik geloof dat er ook nog een lachend gezichtje op de eikel zat, maar daar wil ik voor dit moment even vanaf zijn.

Ik ben gestopt me af te vragen hoe dit object in de slaapkamer van Jan is beland (was het een serieuze aankoop? Een grappig bedoeld cadeau tijdens een geestige sinterklaasviering?). Maar één ding moet gezegd: voor schone schijn moet je niet bij Jan zijn. En dat is nou precies waarom hij zo’n briljante kandidaat voor Winter Vol Liefde is.