Dinsdag was denk ik de drukste en meest memorabele dag tot nu toe, al was het alleen maar om het feit dat ik JOHANNES HUEBLE HEB ONTMOET, waar ik nog steeds louter in capslock over kan praten. May was weer de hele dag op pad met Maartje Verhoef en Peggy en ik gingen als ontbijt naar Lincoln Center voor een blik backstage bij Noon by Noor en daarna nemen we front row plaats voor de show. Dat was qua mode niet per se het grootste spektakel out there maar zeker heel draagbaar en ach elke ervaring is er één. Next was de show van Jenny Peckham, waar ik me heel erg op verheugde. Jenny Peckham maakt mooie jurken waar elk meisjeshart sneller van gaat kloppen want het prinsessengehalte is altijd hoog.
In een intieme zaal in Meatpacking stonden de bankjes klaar en werden we naar een plekje op de eerste rij gebracht, wat voor mij a first was. Bij Amsterdam Fashion Week heb ik dat genoegen wel eens mogen ervaren maar in New York nog nooit. En, als ik even als bakvis mag spreken, jeetje wat kun je de kleren dan veel beter zien. Afijn, de show was zoals verwacht en gehoopt heel vrouwelijk, heel mooi mooi, heel erg rode loper waardig en, volgens Peggy, “heel knap gemaakt.”
Na afloop sprinten we de deur uit om een taxi terug naar Lincoln Center te vinden want daar mogen we naar de show van Naeem Khan, ook iets waar ik me enorm op verheugde. De collectie was indrukwekkend met theatrale jurken en, zoals altijd bij hem, heel Oscar-waardig. Zaten we bij Jenny Peckham en Noon by Noor met onze neus bovenop de kleren, hier werden we weggezet op de achterste rij waardoor het zicht best heel slecht was, maar goed, gelukkig hebben we style.com voor dat soort zaken.
Na Khan stappen we weer in de taxi naar de volgende afspraak, een resee bij DvF. Tijdens een resee ga je naar de showroom of hoofdkantoor van het merk om de geshowde collectie nogmaals te kunnen bekijken, want een show duurt maar een minuut of 10 en elk stuk zie je in slechts een paar seconde voorbij komen. Bij de DvF-headquarters hingen alle stukken klaar om door ons bepoteld en bewonderd te worden en konden we ook de overige stukken zien. Want, wat je op de catwalk ziet is maar een deel van de gehele nieuwe collectie van het seizoen, alleen de toppers en meest uitgesproken stukken krijgen een plekje op het plankier. Inkopers zien tijdens de resee het geheel en kunnen zo hun selectie maken voor de winkels waar ze voor inkopen.
En dan is het bijna 5pm, stappen we weer in de taxi naar onze loft en maak ik me klaar (samen met May en een biertje) voor het laatste gedeelte van de avond, een avond hoog op de hak met vriend Nish. Nish stelde ik aan jullie voor in het verhaal over Johannes, en het verloop van die avond staat daar ook in geuren en kleuren (en soms in capslock) beschreven.
De volgende ochtend, woensdag, is de dag van vertrek. We vliegen pas om 11pm dus hebben nog de hele dag die we beginnen met het inpakken van de 33 paar schoenen en ontelbaar veel kleren. Als het appartement enigzins toonbaar is gaan we met z’n drietjes riching Bloomingdales. Dat doen we voor de verandering niet met de taxi maar te voet, en lopen over Park Avenue en al die andere mooie grote New Yorkse straten voelt verdomd goed. Ik wil hier wonen. Ik móet hier wonen. Mark my words, ooit woon ik er, al is het maar voor een paar maanden. Bloomingdales is gigantisch en al snel besluiten May en ik dat we liever ergens met een laptop gaan zitten werken en dus splitsen daar onze wegen. Peggy blijft in Bloomingdales, May en ik stappen in de taxi (ja hallo we dragen hakken we kunnen niet blíjven lopen).
Ondertussen had ik Nish gevraagd wat hij de beste rooftop vond om een paar uur te werken waarop hij zegt “Soho House. Sowieso the best.” En dat kan wel wezen, maar Soho House is een private members only club met een nogal strikt deurbeleid en daar komt de gewone sterveling never nooit binnen. Geen probleem zegt hij, hij is een member, zit er elke zondag en regelt dat we naar binnen kunnen en dat vraagt om een OMG. Bij de deur aangekomen krijgen we in eerste instantie te horen dat we niet naar binnen mogen want de introductie was nog niet bevestigd. Ofzo. “I’m very sorry but I really can’t let you guys up.” Dammit. We nemen ons verlies, lopen naar het ernaast gelegen Spice Market voor een heerlijke lunch en wijn tot Nish weer in de Whatsapp zit met het bericht “done.”
En done is done. We schrokken ons eten naar binnen en gaan op een drafje weer naar Soho House waar de magische deuren van de lift voor ons open gaan en ons naar de hoogste verdieping brengen. Daar stappen we uit in een soort oase van rust, een prachtig zwembad, louter Zeer Belangrijke types zien liggen en we moeten enorm ons best doen om zo cool en natuurlijk over te komen. We durven maar nauwelijks om de wifi te vragen en bestellen om zo goed mogelijk over te komen maar een van de duurste flessen wijn van de kaart. Met laptop, wijn, uitzicht over New York op hét dakterras van New York voelen we ons echt, vergeef me het cliché, koning te rijk. Een waanzinnige fashion week had niet beter kunnen eindigen. En ooit, ooit woon ik in New York én ben ik member van Soho House. Mark my words.
