Liesbeth en ik zitten op de redactie met onze bureaus tegenover elkaar.

“Jet, geef me even de eerste zin van dit stukkie.”

“Lies, zal ik een sigaret roken, ja of nee? ” (ik ben gestopt, moet je weten)

“Jet, wat nou als ik deze Snickers opeet?”

“Lies, ik weet echt niet hoe ik dit postje met een knaller moet afsluiten, help effe. ”

“Jet, wat zal ik koken vanavond?”

“Lies, heb je die mail in de info@amayzine-map al gezien? Mijn godje. Antwoord jij?”

“Jet, wat vind jij van hem?”

“Lies, whát the fak moet ik Instagrammen?”

Elkaar afleiden zit dus wel snor. Ook als er één van ons een Instagram-foto wil maken wordt daar minstens een kwartier voor uitgetrokken. Door al dat gebabbel en social media-en enzo komen er wel altijd geinig stukkies uit, dus we zien dat allemaal gewoon heel erg als zakelijk, dat begrijp je wel. Een kleine greep uit wat ons dagelijks nog meer kan afleiden hiero. Heeft íemand hulp voor ons? Dank u.

Pushberichten van Net-A-Porter of The Outnet die even komen melden dat er weer een nieuwe collectie naar je winkelmandje gesleept kan worden. Hup, naar de site.

Als er een pakje binnenkomt stopt álles en moeten we bij elkaar kijken wat we hebben gekregen.

We kijken meteen wanneer er een appje in de Amayzine-Whatsapp verschijnt en zeker als het van sales director Daniëlle is, want die stuurt altijd iets onsmakelijks.

Als er mensen langslopen maken we met hen vaak even een praatje.

Bekijken hoeveel likes we al hebben. Dit wordt om de minuut, wat zeg ik, om de seconde gecheckt als er een foto op Instagram is gepost.

Oeiii, opeens moeten onze nagels gelakt worden.

Als we een beetje honger beginnen te krijgen moeten we het daar altijd even over hebben.

Instagram-foto’s van iemand anders. “O my god Lies, check héél even Nick Bateman, die kan gewoon echt niet.” En hopla, zitten we zo allebei een halfuur door zijn foto’s te scrollen (die we ook allebei al tienduizend keer gezien hebben).

Net als we één minuut aan het typen zijn: “Maar Lies, hoe was het gisteravond eigenlijk? Vertel!”