LACHEN IS LEUK

Deze week ontmoette ik Jaïr en Tali, ouders van twee kinderen van wie er een, Gilat, niet meer leeft. Gilat had een zeldzame ziekte en bracht een groot deel van haar leven (ze stierf op de dag dat ze 11,5 werd) door in het Emma Kinderziekenhuis in het AMC.

Gilat betekent vreugde en dat juist zij die naam moest dragen, is het lot. Want waar ze was, zorgde ze voor een lach. En voor vriendschap. Ook met kinderen die er door hun ziekte misschien anders uitzagen.

Omdat een lach een medicijn is dat nu eenmaal niet in potjes wordt verkocht, hebben Jaïr en Tali Stichting Gilat opgericht. De eerste stap is dat er elke week een theatervoorstelling wordt gegeven. Voor zieke kinderen, maar ook voor hun gezonde broertjes en zusjes. Of voor hun moeders en vaders.

Op de open verdieping boven ons rijdt een meisje lachend in een rolstoel voorbij. Heel hard. Zoals het hoort.

Gisteren mocht ik gluren bij Kinderstad in het VUmc (elke week is er een voorstelling in het AMC, en eens in de twee weken in het VUmc). Kinderstad is een loft waar twee verdiepingen verbonden worden door een beschilderde glijbaan, een vliegtuigdeel met een pantry waar ik ontzettend de behoefte kreeg om stewardessje (“Pasta of vis? Pasta of vis?”) te spelen en zelfs een door Ajax gesponsorde hoek waar je op een goal kunt trappen en waar voor elke Ajaxspeler een postvakje is. In Kinderstad zijn twee regels; artsen mogen er niet naar binnen in hun artsuniform (daarom hangen er vrolijk gekleurde jassen klaar) en er wordt niet gesproken over de ziekte die een kind heeft. Tenzij diegene daar zelf over begint. Dan weet je dat.

Gisteren kwamen de violistjes van Stringwise optreden. Je kent ze misschien wel van het bezoek van koning Willem-Alexander en koningin Máxima aan Amstelveen. Nadat ze voor hen hadden gespeeld, wilden ze heel graag voor deze kinderen optreden.

Iemand fluistert me toe dat dit meisje net ‘nieuw’ is en heel erg ziek is.

Ik zag een meisje hups uit haar rolstoel klimmen en naast haar moeder op een Fatboy die op de tribune ligt klimmen. Hoofd in de schoot van haar moeder. Veilig. Een heel mooi meisje met een Olaf T-shirt komt iets later binnen en danst met haar moeder op de wals die de vrolijke vioolmeisjes spelen. Naast haar een immens infuusapparaat dat met een draadje naar Olaf leidde. Op de open verdieping boven ons rijdt een meisje lachend in een rolstoel voorbij. Heel hard. Zoals het hoort.

Ik kijk nog even naar links waar ik het eerste meisje tranen zie wegvegen. Haar moeder lacht, die bewaart die van haar voor vanavond. Iemand fluistert me toe dat dit meisje net ‘nieuw’ is en heel erg ziek is. Ze wil nog niet echt meedoen aan het programma. Inmiddels zijn alle andere kinderen namelijk ontzettend viool aan het spelen.

We doen nog één nummertje (mag je dat eigenlijk zo noemen in de violelarij?), vooruit. Maar dan moet iedereen wel meeklappen.

Dat Gilat niet meer leeft is een groot gemis, maar ze leeft voort en bezorgt nog steeds alle kinderen een lach. Elke week weer.

Het ‘eerste meisje’ ligt niet meer. Ze zit rechtop. En klapt. En lacht.

Dat Gilat niet meer leeft is een groot gemis, maar ze leeft voort en bezorgt nog steeds alle kinderen een lach. Elke week weer.

Nu vraag jij je af waarom ik dit stukje schrijf. Omdat het allemaal leuk en aardig is (en overheerlijk) de wereld van Chanel-tassen, Gucci-loafers en de nieuwste tie-dye nagellak van Christian Dior, maar uiteindelijk gaat het om gezond zijn. En als dat ons niet is gegeven toch tenminste vrolijk zijn. Daarom heb ik me als ambassadeur aan Gilat verbonden. Om kinderen die extra lach te kunnen geven. Want een lach blijft altijd in de mode.