Waarom vrouwen hun post niet openmaken
Een flinke tijd geleden schreef ik dit artikel over dingen waar je voor je 30e nog mee wegkomt, maar daarna niet meer. Eén van de dingen op de lijst is het niet openmaken van je post, en dus het negeren van Potentieel Belangrijke Zaken.
Nu weet ik niet of dit een vrouwending in het algemeen is, maar hier op de redactie zijn zowel Jet, May als ondergetekende er schuldig aan. Dus dat lijkt me voor nu een redelijk standhoudende steekproef. Als ik de voordeur opendoe en zie blauwe enveloppen, brieven van de bank, zorgverzekering of iets anders op de trap liggen dan loop ik daar met een ferme stap overheen. Dat hou ik zeker een dag of vijf vol, totdat mijn buren, met wie ik het trappenhuis deel en die onder mij wonen, de stapel brieven een trap hoger en dus op “mijn” trap leggen. Point taken.
Dan komt meestal wel het moment dat ik ze oppak en mee naar binnen neem, om ze later “als ik er even goed de tijd voor heb” door te nemen. Maar, ik schreef het al, dat doe ik dus niet. De stapel wordt steeds groter en groter totdat het een onoverzichtelijke ramp wordt en dan zijn er twee opties.
“GELUKKIG BEN IK MAAR TOT JE 27E FINANCIEEL VERANTWOORDELIJK VOOR JE EN DAT BEN JE AL OVER EEN MAAND.”
Een deel van de stapel is dan al niet meer urgent en een ander deel van de stapel is veranderd in Code Rood met heftige boze sancties die boven m’n hoofd hangen. Kijk, mijn theorie is altijd: als het écht ernstig is, dan bellen ze me wel. En zolang ik niet gebeld word zal er ook wel niets aan de hand zijn. Een ijzersterke theorie, al zeg ik het zelf, maar daar denkt niet iedereen hetzelfde over.
Zo iemand is mijn vader. Die kreeg een totále hartaanval toen hij tijdens mijn tripje naar Milaan poes Disco eten kwam geven en zich een weg moest banen door stapels en stapels ongeopende enveloppen op de trap. Mijn vader, een man met een haast dwangmatige orde als het gaat om Potentieel Belangrijke Zaken, stuurde woedende sms’jes over hoe ik IN HET GEVANG zal komen als ik niet ONMIDDELLIJK de post openmaak en HOE HAAL JE HET IN JE HOOFD. “Vandáár dat je AL DIE SCHOENEN kunt kopen!” En, mijn favoriet; “GELUKKIG BEN IK MAAR TOT JE 27E FINANCIEEL VERANTWOORDELIJK VOOR JE EN DAT BEN JE AL OVER EEN MAAND.”
verantwoordelijkheid en verplichtingen bestaan niet
Nu was ik in dat geval gelukkig goed voorbereid want inderdaad, er was een gedoetje met de bank, maar daar hadden ze me al keurig over gebeld (de theorie klopt dus) en alles was afgehandeld. Alleen ja, die stomme brieven bleven komen, maar daar kan ik verder ook niets aan doen.
De reden dat ik brieven niet openmaak is omdat ik graag in een soort Disneyland leef waar verantwoordelijkheid en verplichtingen niet bestaan. Ik wil niet geconfronteerd worden met zure zaken als belasting en aangiftes. Laat me met rúst met al dat gedoe over gasleveranciers en huisverzekeringen. Niets wil ik horen over Waternet en mijn energierekening en die zorgverzekering ken ik liever ook niet. Zodra een groot bedrijf je brieven gaat sturen weet ik ten eerste toch al dat ik geen reet begrijp van wat erin staat en ten tweede dat áls ik het begrijp, ik het niet wil.
Dus dan is de oplossing: niet openmaken. Ik heb het struisvogelen tot een kunst en potentieel strafbaar feit verheven. Misschien dat de mensch, mijn vader en de Belastingdienst dát eens een beetje zouden kunnen waarderen in plaats van steeds zo boos op me te worden.
