Fun & Famous

MENSEN DIE FLASHEN MET DE DALAI LAMA EN DEEPAK CHOPRA

May vindt er iets van

Heus, ik gooi er elke dag ook wel een spreukje tegenaan. In de categorie ‘van wrijving komt glans’ en: ‘als er een deurtje sluit, gaat er ergens eentje open’. Dat werk. Ik houd ook heel erg van wijze zinnen. Een paar woorden die een leven aan wijsheid in zich dragen.

Toen mijn stage in Singapore afliep (inderdaad, zeventig jaar geleden), schreef mijn liefste collega Jesse met wie ik een half jaar achttien uur per dag had doorgebracht dit in het afscheidsboekje dat voor hem gemaakt was: ‘In order to discover new oceans one first has to lose site of the shore.’ Prachtig vond ik het. En ik heb er nog een. ‘What if I fall? But darling, what if you fly?’ Oh ja en deze: ‘Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.’

Tussenmoraal van dit verhaal: spreuken en wijze woorden, ik heb er wat mee. Heus. Maar ik vind dat ze niet altijd goed gebruikt worden. Als ze op een foambord in een woonwinkel verkocht worden bijvoorbeeld (heeft Renske ook moeite mee, lees hier maar even). Hoe mooi ook de woorden, ik vind het meteen richting kansloos. Omdat de woorden te mooi zijn om in tienvoud verkocht te worden. Ik wil dat de zin voor mij alleen is en niet dat ze in massaproductie worden opgenomen.

“Ik hád het kunnen weten, ineens haalde hij ‘zijn grote voorbeeld’ de dalai lama aan”

Dan is daar nog het fenomeen van mensen die zo’n zin als whatsapp-tagline hebben. Of onderaan hun e-mailhandtekening (lees hier trouwens over überhaupt de stomste e-mailhandtekeningen). Dan zit je een beetje te jeremiëren over dat etentje waar je totaal geen zin in hebt/de oppas heeft afgezegd/het grofvuil dat je dacht besteld te hebben ineens niet wordt opgehaald en dan krijg je zo’n levensspreuk om je oren. En elke keer dezelfde ook nog eens. Ongetwijfeld mooi bedoeld met als idee om hun ontvanger iets mee te geven, maar als ik in een e-mailwisseling zit, ben ik zelfs met Deepak Chopra wel even klaar.

Er zijn ook mensen (ik ga straks namen noemen) die zichzelf in een moeiteloze ademtocht vergelijken met de grootste denkers. ‘Martin Luther King zei het ook al…’ ‘’Wat ik heb geleerd van Nelson Mandela, zoals Plato ook al zei.’ Ik geloof dat ‘ongemakkelijk’ het beste omschrijft hoe ik dat vind.

Mijn dochter zwom een paar weken geleden af voor haar A-diploma. Met een hoge ademhaling en een hartslag die tegen de 200 liep, zat ik langs de kant want o, o, o zou ze dat verdraaide gat wel door komen. Voor me waren minstens 200 bibberende kindertjes en naast me ouders zoals ik. Net iets te ver naar voren zittend op het bankje, ellebogen op je knieën, handen in elkaar en camera staande bij. De directeur van de zwemschool probeerde de zenuwen een beetje te temperen en sprak alle aanwezigen toe. We werden welkom geheten, het proces werd uitgelegd en, ik hád het kunnen weten, ineens haalde hij ‘zijn grote voorbeeld’ de dalai lama aan.

De buurman naast me in het bad stoorde zich geloof ik ook een beetje aan de grote woorden in deze kindercontext en veroverde mijn nog steeds veel te snel kloppende hart. “Wat heeft de dalai lama hier nou mee te maken? Bleef die ook drijven ofzo?” Hij was even stil en mompelde toen: “Mijn grote voorbeeld Jezus Christus liep gewoon over het water. Die had dat A-diploma helemaal niet nodig.”