De stress die kinderverjaardagen heet

Er wordt wel gezegd dat na echtscheiding en het verliezen van je baan de vakantie de grootste stressveroorzaker is in het leven van de mens. Ik zou de vakantie graag willen inruilen voor het fenomeen: de verjaardag van je kind. Want echt, dat in een koffer zwiepen van wat luchtige jurkjes, een paar zwembanden en genoeg zonnebrand weegt echt in geen lichtjaren op tegen de hel die de kinderverjaardag heet.

Het begint al een paar dagen van tevoren. Dan wordt het gevierd met de familie. Omdat mijn nichtjes (een tweeling) op 4 november jarig zijn en mijn dochter de 10e, plannen we dat handig op één dag. Het werd een bezoek aan Nemo (dat is voor alle leeftijden leuk, ook voor opa) en daarna roomden we het af met een diner zoals ik het ’t liefst heb. Een lange tafel met al het eten van de kaart, openploppende flessen wijn en kinderen die het zo naar hun zin hebben dat het personeel er bijna van zucht.

Aan de ene kant is het handig, die verjaardagen combineren, maar daardoor moet de andere familie op een ander moment. En dat, lieve mensen, staat nog even los van het uitdelen op school en het organiseren van het kinderfeestje.

‘Het begint al een paar dagen van tevoren. Dan wordt het gevierd met de familie.’

Kinderfeestjes moet je weten, zijn al lang niet meer wat het was. Ooit haalde ik het in mijn onwetende hoofd om een spelletjesmiddag met koekhappen, zaklopen en een aardappel-op-lepelrace te organiseren. Dat heb ik geweten. “Waar gaan we naartoe?” “U zou toch een koets regelen?” Afijn. Ik heb inmiddels geleerd dat als het om kinderfeestjes gaat het motto ‘groot-origineler-beter’ geldt.

Zo heeft mijn collega Daniëlle (echt een meesterorganisator) voor het partijtje van dochter Moya een detectivespel opgezet waarbij tijdens het spel aanwijzingen werden ingebeld. Of het allemaal nog niet genoeg was, heeft ze een ballontoren om de voordeur gemaakt en mocht Moya 15 kinderen uitnodigen. Dat laatste is weer een supertip, want dan wordt jouw kind ook lekker vaak terug uitgenodigd en zit je nooit met een sip kind dat geen uitnodiging heeft gekregen. Maar een wérk dat het is, mensen. Een wérk. Na afloop van het feest nog een ‘spontane’ borrel met de ouders en dan moet de echte verjaardag nog beginnen.

‘Dus zat ik gisteravond om 23:00 uur nog zelf slingers te knutselen. Serieus.’

Ik had in alle voorbereidingsstress nog niet eens tijd gehad voor een cadeau. En had ik al gezegd dat de taartenbakster die De Taart zou bakken een dag van tevoren afbelde? Ik worstelde me los van mijn telefoon en bureau en stortte in de file op weg naar De Bijenkorf in Amstelveen. Taarten hadden ze nog. Check. Slingers, daar deden ze niet meer aan. En aan kinderspeelgoed ook niet. Hoezo niet? Paniek sprong uit mijn ogen.

Gelukkig was Bart Smit nog open, maar de verkoopster daar was wél weer vergeten om de veiligheidstag uit de Frozen-jurk te halen. En bedankt. Daar kwam ik natuurlijk thuis achter. Ook kwam ik er thuis achter dat dochterslief met de slingers hebben ‘gespeeld’ en in het in hun creatieve sessie ontzettend nodig vonden om er heel veel slingertjes van te knippen. Die kon ik dus niet meer gebruiken.

Dus zat ik gisteravond om 23:00 uur nog zelf slingers te knutselen. Serieus. Wat ik als traktatie gemaakt heb, wil je weten? Nou, die heb ik uitbesteed. Bij Life of Pie Amsterdam. Zij bakt koekjes die lijken op frietjes en stopt ze in een frietbakje met een dip van roze slagroomboter met gekleurde spikkels. Dit leidde tot woeste kritiek van mijn collega’s. “May, een traktatie hoort homemade te zijn. Ga je schamen.” Gelukkig vond ik troost bij mijn collega werkende-moeder Daan. “Oh, deze zijn ook homemade hoor. Ze zijn alleen in een ander huis gemaakt.”