I DIE CHANEL

De laatste dinsdag van Paris Fashion Week is het feest. Altijd en immer. De dinsdagochtend is standaard geblokt voor Chanel. En dat is toch wel een hoogtepunt. Om de show alle eer te geven die haar toekomt, bereid ik me in alle rust en devotie voor op dat wat komen gaat. Rustig wandelend naar Café de Flore voor een stevig ontbijt. Ik heb zowaar spierpijn én een rommelige maag van al die kilometers die ik heb afgelopen. Faubourg St Honoré, Boulevard St. Germain, Rue de Rennes. De modeweek is mijn persoonlijke sportschool.
Bij Flore ontmoet ik modevriendinnen Harriet Calo en Simone Dernee. Samen wandelen we naar het Grand Palais aan de Avenue Winston Churchill. De ingrediënten (veel agenten op straat, chaos, kirrende modemenschen, bloggers en ook best wat mensen die zich mooi hebben aangekleed maar geen kaart hebben voor de show. Zoals daar is Janice Dickinson).

Bij GRACE is alles ok. Ook haar schuifkammetjes.

Achter mijn icoon Grace Coddington schuifel ik naar binnen. Ze heeft schuifkammetejs aan de zijkant in het haar gestoken. Je weet wel, zoals Volendamse vrouwen ook gebruiken om hun kapsel kracht te geven. Bij Grace is alles ok.  Ook haar schuifkammetjes. En haar donkerblauwe bootschoenen. Sterker, die wil ik meteen hebben.
Binnen staan de charmante Chaneldames al te zwaaien met een tasje. Bij elke show krijg je een cadeautje. Een lipstick, een zeep of zoals dit keer een parfum. Te fijn.

Er is een heerlijk plekje voor me gereserveerd op de eerste rij. Hou ik van. Ik kus Cathy een van mijn liefste prdames en het spektakel begint. Zelden zoveel trends in een show gezien. De rugtas, twee tassen tegelijk (echt iets voor mij want heb altijd tekort aan een tas), een pump met sok er aan vast, graffiti op tassen, een jurk waar een cape aan is vastgemaakt. Enfin, kijk maar mee. I like. Wat zeg ik? I die.