Daily May

R.I.P. MontBlanc

Omdat mijn vader kapitein is, was hij nogal eens in het buitenland tijdens kerst of andere feesten en partijen. Gaf helemaal niets, ik hecht niet zo aan geplande momenten waarop het leuk en gezellig moet zijn. Maar een paar jaar geleden kwam mijn vader ineens aan met een heus verjaarscadeau. Hij had het zelf uitgekozen. En mooi dat het was. Een beeldschone Montblanc-vulpen. Als je eens wist hoeveel kaartjes ik daarmee geschreven heb. En, hoe slordig ik ook kan zijn, de pen bleef bij me. Tuurlijk was ik hem wel eens kwijt. Maar hij vond zijn weg terug naar mij. Altijd. De afgelopen dagen was ik weer even penloos. Ik vroeg aan iedereen of ze de vermiste vriend hadden gezien. Ik was ervan overtuigd dat hij weer terug zou komen. En dat kwam hij. Vanochtend. Josselin vond hem voor de deur van ons pand. In zes stukken. Nu ligt hij al een dag naast me op mijn bureau en ik heb een beetje weemoed. Ik weet wat ik voor kerst moet vragen. Nu nog een manier vinden om het aan mijn vader te vertellen…