HERFST IN MIJN HART

Het is zondagochtend en ik jog door het Vondelpark. De tranen lopen over mijn wangen van de storm. Het rennen gaat voor geen meter. Ik moet denken aan vorig jaar. Aan de hoeveelheid rondjes die ik toen in het park heb moeten lopen. Ik was in training voor de marathon van New York. De marathon die uiteindelijk niet door ging, omdat de orkaan Sandy een deel van de stad in puin had gelegd. Ik hoorde het slechte nieuws pas toen ik er was. Een uur daarna zat ik dronken aan een bar (na twee maanden geen glas wijn aangeraakt te hebben, ging dat namelijk best snel). Gelukkig ben ik een vrouw en wordt pijn meteen (voor even) verzacht door het aanschaffen van een nieuw kledingstuk. En dat heb ik toen gedaan. De mooiste panter renbroek van Nike. Het werd mijn lievelings renbroek. De marathon kon me trouwens helemaal niets meer iets schelen, want ik werd daar ook nog eens verliefd. En niet alleen op mijn broek, al ging het hand in hand. Elke loop die ik na NY nog rende had ik hem aan. Zelfs droeg ik hem wel eens als ik niét rende: voor casual. Met een T-shirt en een colbert er boven bijvoorbeeld. Of een grote gebreide trui. Natuurlijk zaten er weleens gaten in. Maar dat hoort erbij. Dan was ik gestruikeld of bleef ik ergens aan haken. Ik heb soms nogal rare acties. Elk gat maakte ik met naald en draad. Soms sprong het gat wéér open. Dan maakte ik het opnieuw.

Gelukkig ben ik een vrouw en wordt pijn meteen (voor even) verzacht door het aanschaffen van een nieuw kledingstuk.

Het is nu herfst in mijn hart. En mijn broek ben ik ook kwijt. Ik heb zo ontzettend goed gezocht, maar ik geloof echt dat ik hem kwijt ben. Ik denk dat ik hem nergens anders meer kan kopen. Ik baal ontzettend. Ik laat het rennen even voor wat het is. Het is ook echt geen doen met dit druilerige weer. Ik vrolijk mezelf maar weer op met een shopsessie. Het beste medicijn voor verloren lievelingsbroeken en gebroken harten.