Ooit slaap ik daar…

De laatste keer dat ik in Parijs was, zou ik de volgende dag de halve marathon lopen met vriendin Madieke. Het was de bedoeling om elkaar de volgende ochtend aan de start te ontmoeten (we sliepen namelijk allebei in een ander hotel met onze moeders). Maar tussen de ruim veertigduizend mensen die ook meeliepen konden we elkaar niet vinden. Niet bij de start en niet bij de finish. In de stromende regen belden we elkaar huilend op (na 20 kilometer komen er wel wat emoties los namelijk), om ergens onder de Eiffeltoren af te spreken. Ook dat was geen doen. Zo ontzettend veel mensen. Madieke moest haar trein halen, ik bleef nog een nacht. De vreugde over het behalen van de finish en de teleurstelling over het mislopen van Madieke dronk ik samen met mijn moeder in stijl weg met een cocktail in de bar van The Mandarin Oriental, een spiksplinternieuw en superdeluxe hotel in Rue Saint-Honoré. Het was ook nog eens fashion week, dus we zaten letterlijk front row. Georgio Armani zat er met een glas wijn in de lobby, Sylvie Meis en Danie Bles liepen net de deur uit.  Wij dronken een gin tonic met een schijfje komkommer. Hendricks Gin. Mijn favoriet.

Het was uiteindelijk dat ene ACCESSOIRE dat het ‘m deed. Een yogamat van Hermès.

‘Wat zou een kamer hier kosten, mam? Leuk om misschien een keer met vriendinnen te slapen.’ Ik liep krom van de spierpijn naar de receptie om het te vragen. ‘Mille euros madame’, zei een lief Frans meisje in een strak Hugo Boss mantel pakje. Halleluja! Ik móest zo’n kamer zien. Zou je die duizend euro er echt aan af zien? Ik zag een pracht van een slaapvertrek, met wolken van kussens, echte bloemen op het ebbenhouten bureau, een aparte walk-in closet en een badkamer om nooit meer te verlaten. Maar het was uiteindelijk dat ene accessoire dat het ‘m deed. Ik keek naar een huge bed, of eigenlijk náást het kingzise bed, en daar lag ie. De yogamat. Een yogamat van Hermès. Precies dat maakte de kamer onbetaalbaar. En ik was verkocht.