NIEUW WOORD: KLEDINGKOOPSTRESS

Toen deze week de uitnodiging voor de exclusieve presale van de Isabel Marant voor H&M collectie bij ons de mailbox inrolde, was er sprake van toch zeker een kwartier enthousiast gejoel en gegil . YES, we mogen shoppen, zonder ons leven te wagen om 06:00 in de rij op de Dam. Gisteravond was het dus zo ver, en op de weg ernaartoe zag ik nog net een Instagrammetje van Nicolette van Dam dat ze er ook zo veel zin in had. Nicolette, Leontien, Wendy, Froukje, Patty – ze waren er allemaal. Bij de ingang kregen we bandjes om en met dat bandje konden we 25 minuten winkelen. De druk werd steeds voelbaarder en toen de eerste groep aan het werk mocht stond groep twee –waaronder wij- al in de startblokken. Met cocktail, bien sûr.

Ik klapte volledig dicht door de enorme drukte om me heen en wilde dus eigenlijk niets meer kopen.

Van te voren hadden we natuurlijk bedacht wat we wilden hebben. Ik had m’n zinnen gezet op de laarsjes met franjes, de grijze trui, het glanzende rokje en het jurkje – mits de stof lekker voelde. Toen wij eenmaal aan de beurt waren rende iedereen naar binnen, stoof op de rekken af en ik zag binnen no time iedereen met grote bergen kleren over de armen lopen. Ik had toen nog niets. Ik herhaal: niets. Wat was er aan de hand met me? Dit kon toch niet waar zijn? Ik klapte volledig dicht door de enorme drukte om me heen en wilde dus eigenlijk niets meer kopen. Winkelen met anderen en onder druk vind ik sowieso maar moeilijk. Sample sales ben ik ook altijd afschuwelijk slecht in. Stiekem vond ik alles ook best duur trouwens. Dat jurkje was 100 euro, rokje 70, de laarsjes 200, de trui 50, tja, das toch best een bedrag bij elkaar. Wil ik voor dat geld niet liever een nieuwe Marc Jacobs tas? Maar, ik kan toch niet weg gaan zonder iets te kopen? Dat kán gewoon niet.

Dat vonden Jet en May-Britt ook. Je móet iets kopen, zeiden ze. “Hier, misschien is deze kindertrui wel wat voor je,” opperde May-Britt dapper. Ik beschouw het maar als een compliment, maar passen in kleding voor kinderen van twaalf, dat kon ik alleen toen ik twaalf was. Inmiddels zijn onze 25 minuten bijna voorbij, en ik moes dus nu nu nu actie ondernemen. Het werd de trui, besloot ik. Maar dan wel die van de mannenafdeling, want die is extra groot en dus nog gemoedelijker. Op moment van schrijven heb ik ‘m aan, en eerlijk is eerlijk, hij zit héérlijk. Ik ga ‘m nooit meer uitdoen. Dus, al met al, dank May en Jet voor het laatste zetje in de rug, en dank Isabel, voor de heerlijke trui.