Janice Dickinson. De vrouw die zichzelf het eerste supermodel ooit noemt (wat niet waar is. Janice, heb je ooit van Twiggy of Jean Shrimpton gehoord?), geniet bijzonder van rode lopers en de bijbehorende aandachtsmomenten. In de perfecte pose draait ze haar gladgestreken toetje richting wie maar flitsen wil. Janice is de beroerdste niet en draait en spint voor elke snorrende camera. Maar dat roem betrekkelijk is, ervaarde ook onze Janice tijdens de afgelopen modeweken. Waar ze in New York standaard op de eerste rij ploft, wordt ze in Parijs een stuk minder hartelijk onthaald.We troffen haar bij de ingang van het Grand Palais, voorafgaand aan de show van Chanel, heerlijk dartelend en draaiend voor de aanwezige fotografen. Maar toen Grace, Anna, Vanessa Paradis, en ikzelf langs de portiers liepen en de heilige grond waar de show plaatsvond, betraden, trof onze fotografe arme Janice gewoon buiten. Op straat. Tussen het ‘plebs’ dat dus geen kaart had voor de show.

Janice was ZO BEHOEFTIG dat ze heur haar had opgestoken, in een taxi was gesprongen en tussen de modemenigte veinsde ook EEN VAN DE GENODIGDEN te zijn.

Op deze manier werd ze uitgebreid gefotografeerd en bekeken en had ze, lekker aan het begin van de dag, haar dagelijkse shot aandacht tot zich genomen. Zelf zal Janice heus blij zijn geworden van het moment. Ik vond het geheel behoorlijk treurig en niet up to her standards. Mijn advies aan Janice; nestel je op een sofa in de salon van vijfsterrenhotel le Meurice. Bestel een thé verveine en kijk bijzonder geoccupeerd de wereld in. Alle bezoekers  zullen denken dat je net van Chanel komt of bijna naar Valentino gaat. Celebspotters en bezoekende bloggers zullen heus dat broodnodige kiekje waar je zo naar verlangt van je nemen. Een stuk comfortabeler dan dat tippelen op de Avenue Winston Churchill en je bespaart een hoop taxigeld en gênante situaties. Toe Janice, je zou het natuurlijk écht niet zeggen maar, je bent al 57. Give yourself a break.