JET IN HET GEITENWOL-PARADIJS

Nadat ik vrienden en familie een sms had gestuurd om te melden dat ik een week van de radar zou zijn, kreeg ik meteen een bericht terug van mijn moeder: telefoon uit? Dan hoef je bijna geen yoga meer te doen. En toen dacht ik opeens: What the f doe ik hier eigenlijk als 24 jarige helemaal alleen op een Thais eiland in een yogaretreat? Ik heb geen burn out en ik moet ook niet afkicken van drank of drugs. Ik keek om me heen en zag veel 40-plussers. Best wel geitenwol-ish. Sommige vrouwen hadden ingevlochten vlechten zoals Heidi, dat vond ik dan wel weer cool. Ik moest meteen denken aan New York fashionweek. Daar stikte het van de Heidies.

Maar waarom moest dus juist hier mijn telefoon uit en niet bijvoorbeeld een week in Barcelona? Samen met een vriendin, voetjes van de vloer, alcohol en sjans. Dan had ik het ‘even helemaal weg effect’ ook best gehad, denk ik. Oké, misschien was het bijslapen dan niet echt gelukt, maar had ik wel een heerlijk vakantie.

Ik keek om me heen en zag veel 40-plussers. Best wel GEITENWOL-ISH.

Mijn eerste yogales begon. Aan het strand rolde ik samen met twintig anderen (die waarschijnlijk ook hun telefoon hadden uit gezet) mijn yogamat uit. Ik begon in kleermakerszit en vouwde mijn handen in elkaar.

‘Deep inhale, and then exhale’ instrueerde de 28-jarige instructrice met kort haar en een paarse harembroek. ‘Mmmmmmmm’, neuriede iedereen vervolgens. Ik moest mijn lachen bedwingen. Dit had ik nog nooit hoeven doen bij mijn yogalessen in Amsterdam. Was ik even blij dat er geen vriendin naast me zat. Dit hadden we niet serieus kunnen nemen. Ik deed toch zachtjes mee. Acht keer achter elkaar. Ik keek door de spleetjes van mijn ogen naar het meisje naast mij (uit Manchester en de enige van mijn leeftijd), om een blik van haar te vangen. Ze keek niet terug.

De juf ging verder: ‘Please forgive. Forgive the wrong things you have done and forgive the people who have done something wrong.’

Ik schoot meteen vol. Ik ben nogal emotioneel ingesteld. Ik zit al hardop te snikken bij Extreme Home Make Over.

Ik herpakte me snel en ging door met de oefening. Na de les kwam Manchester naast me zitten. ‘Thank god for the sun today, the last days the weather was shit. And come on, I want to be totally bronzed at my Christmas dinner. And by the way, for the nice guys you are at the wrong address.’

Ok, ik zit hier he-le-maal goed, dacht ik. Niet per se omdat er geen leuke mannen zijn, maar omdat er iemand is die dit ook niet al te serieus neemt.

‘And hellooo, to shutdown your phone is crazy. Because it has to be? Or do you yourself think it’s better? For what? And why?’ vervolgde ze streng. Ze had gelijk. Ik deed meteen mijn telefoon aan en, plop, op mijn beeldscherm verscheen het bericht: BETRAPT! Je bent aan het spieken. Ze kennen me ook echt te goed…

Maar waarom moest dus juist hier mijn TELEFOON uit en niet bijvoorbeeld een week in Barcelona?

Young coconut water werd geserveerd. De lach van een kleine Thaise serveerster voelde veilig. Achter haar aan kwam een al even kleine masseuse, gekleed in een wrap dress à la Diane von Furstenberg, maar dan van linnen en in het olijfgroen. Ze knielde achter mijn rug en haar handjes raakten mijn nek. Ze begon zachtjes te masseren. Eerst mijn schouders, dan mijn rug.

‘Lay down miss, please.’ Met kleine kneepjes masseerde ze mijn kuiten. Ze legde mijn benen in kikkersprong houding en duwde voorzichtig mijn knieën naar beneden.  Na de benen greep ze nog een keer naar mijn nek, masseerde even mijn oorlellen en kriebelde op  mijn hoofd. Dat vond ik het lekkerst. Ik hoorde een beetje gegiechel bij het voelen van mijn extensions en voor ik het wist zat er een tulband van een ingevlochten vlecht op mijn hoofd.

‘Thank your body that you breathe, thank your body that you have a heart. Otherwise you wouldn’t have been here,’ fluisterde ze in mijn oor. De tranen sprongen weer in mijn ogen. Ik was hier toch wel heel erg op mijn plek. Voor één week maar, hoor. Dan wil ik weer terug naar het rumoer.