Vijf december was voor mij vroeger de spannendste dag van het jaar. Leuker dan mijn verjaardag, kerst of oud en nieuw. Ik vierde pakjesavond altijd samen met één van mijn lievelingsvriendinnen, Sophie, en onze families. Eerst de pakjes, daarna pas aan tafel voor de zuurkool. Anders konden onze zenuwen het niet aan. Gespannen wachtten we op de cadeautjes die de oude man en zijn hulpjes zouden brengen. Eén keer had een piet (waarschijnlijk een buurman) een compleet paneel uit de voordeur gebonsd.
Een ander Sinterklaasjaar klommen Sophie en ik, na het lezen van een brief van de Sint waarin stond dat de pakjes op het dak lagen, een zoldertrappetje op en hesen onszelf door een luik. Ik had nog nooit zoiets romantisch gezien: weids uitzicht over donker Amsterdam, in alle huizen brandden lichtjes en op het platte dak lagen tientallen pakjes verspreid.
Het was gebruikelijk op deze sinterklaasavonden dat zelfs het kleinste cadeautje van een gedicht werd voorzien. Ook al moest je alleen een chocoladeletter uitpakken, er moest en zou een gedicht bij. Soms rukte mijn moeder, tijdens het voorlezen, het gedicht uit mijn hand en ruilde die om met die van mijn broer. Ja, als je dertig gedichten voor acht verschillende mensen moet schrijven, dan maak je wel eens foutje.
Ik was denk ik acht jaar, toen ik er achter kwam dat de man met de lange baard eigenlijk mijn oom was. Toen ik me op de ochtend van 5 december, tijdens het verstoppertje spelen, in een muffe bezemkast verschool, zat ik opeens tussen de pakjes. Je begrijpt, ik werd licht hysterisch. Maar nog meer van mijn moeder: ‘Sinterklaas heeft alvast de cadeautjes voor de buren bij ons geleverd’, riep ze veel te nadrukkelijk. Ik geloofde het graag, tot ik die avond exact dezelfde cadeautjes voor de open haard zag liggen. Nu konden ze mij echt niet meer voor de gek houden.
Nog jaren daarna bleven we met de twee families Sinterklaasavond vieren. Mijn broer maakte een Louis Vuitton-tas als surprise voor mij, en ik voor hem een voetbal van papier-maché.
Vanavond is het weer pakjesavond. Ouders sjezen vast nu nog door de stad voor de laatste inkopen. Kinderen zullen de hele dag verschrikkelijk zenuwachtig zijn. Op hoeveel deuren zal straks weer veel te hard gebonsd worden door een zenuwachtige buurman?
Ik heb vanavond afgesproken met vriendinnenn (helaas niet met Sophie, want die woont in het buitenland) in een -om toch een beetje in de sfeer te blijven- Spaans restaurant. Lekker uithangen met tapas. Hopelijk verzacht dit een beetje de heimwee, die we toch allemaal voelen als we aan de sinterklaasavonden uit onze jeugd denken.
Mijn drie favoriete Tapas restaurant in Amsterdam:
- Pata- Negra, Utrechtsestraat 124
- La Olivia, Egelantiersstraat 122-124
- Café Duende, Lindengracht 62
