Vandaag is de enige dag in het jaar dat ik dolgelukkig ben met het volstrekt helse weer, want vanavond stap ik in het vliegtuig naar een warm en zonnig Vietnam. Dat betekent in eerste instantie een vlucht van pak en beet 13 uur overleven en dát betekent: makkelijke en comfortabele kleding. Ik weet het is verboden om je te kleden op gemak, maar dit soort situaties vragen om een andere aanpak. Mijn pak van vandaag bestaat dan ook uit een niet al te charmante maar oh zo prettige jeans met stretch, een groot wit T-shirt van de mannenafdeling van de H&M en daarover heen een vest met capuchon. Tot groot ongenoegen van mijn lief en tevens reisgenoot die al de hele dag bij alles wat ik doe zeg “met je capuchontrui.” Wat vreemd is, want dit is dezelfde man die mij voor Sinterklaas een onesie met panterprint gaf en dus wel redelijk senang zou moeten zijn met dergelijke kledij, maar niets is minder waar. Op de vraag waarom hij mijn capuchontrui zo weerzinwekkend vindt krijg ik “omdat het lijkt alsof je dan brak op de bank ligt,” wat ik een hoogst onbevredigend antwoord vind want ik lig niet brak op de bank, ik schrijf dit stuk. Onzin dus. Hoe dan ook, nu met de feestdagen zal menigeen wel brak op de bank liggen en dus vroeg ik me af, zo’n joggingpak, waarom dragen we dat eigenlijk zo graag? En die onesie, waar komt die hype vandaan? Wie bedenkt zoiets? En wat zijn de regels voor het naar buiten treden met zo’n pak?

Wie op zoek gaat naar antwoorden op dergelijke vragen stuit al snel op het Viva-forum, waar duizenden vrouwen met elkaar in conclaaf gaan over belangwekkende vraagstukken. Zo is er ‘persephone83’ die aangeeft dat ze op een brakke dag prima met haar joggingpak de deur uit gaat, maar niet verder dan 500 meter, dan gaat de spijkerbroek aan. ‘Lapin’ heeft 8 joggingpakken en gaat elke ochtend in zo’n pak de honden uitlaten. Zonder ondergoed eronder. Dus. Het topic neemt dan een vrij bizarre wending wanneer iemand zegt dat je alleen een joggingpak mag dragen als je maat 38 of kleiner hebt en iedereen vervolgens moord en brand begint te schreeuwen. Ik klik het Viva-forum dus maar weg en ga elders op zoek naar antwoorden.

Zo kom ik erachter dat 2010 het jaar van het joggingpak was. Het AD weet me te vertellen dat “dankzij de opkomende hiphopcultuur” het grijze joggingpak weer helemaal bon ton is, wat reden genoeg was voor FunX presentatoren Vincent Reinders en Delano Limaheluw (wie kent ze niet) om een eigen joggingbroeken-lijn op te zetten. En met succes, binnen een half jaar was ongeveer de halve Ajax- en Feyenoordselectie erin gespot, wat het succes van de joggingbroek alleen maar weer deed vergroten. De trend sloeg ook over op de vrouwenkast en wel in de vorm van een harembroek van joggingstof (ik liet mijn reisgenoot wat plaatjes zien van deze broek en zijn oordeel was heel verrassend “ramp-za-lig. Alsof je in je broek hebt gepoept”).

ik liet mijn REISGENOOT wat plaatjes zien van deze broek en zijn oordeel was heel verrassend “ramp-za-lig. Alsof je in je broek hebt gepoept”

Het vreemde is natuurlijk dat een joggingpak in principe bedoeld is om, inderdaad, in te joggen. Maar gek genoeg is er geen kledingstuk op aard waar zo weinig in wordt gejogd als in een joggingpak. Desondanks kun je misschien nog wel de druk voelen om iets sportiefs te ondernemen in zo’n pak en het verhaal wil dat dat de reden was voor het ontstaan van de onesie. Zo’n vijf jaar geleden waren er drie Noorse vrienden die met een afschuwelijke kater zich vreselijk schuldig voelden dat ze in hun sportpak lagen te verteren op de bank. En die strakke band om de heupen beviel ze ook allerminst. De oplossing, zo dachten ze, we halen die elastische band eruit en naaien bovenstuk met onderstuk aan elkaar et voila: de onesie was een feit. Ze richtten een bedrijf op, OnePiece, zette een agressieve en succesvolle reclamecampagne op touw en binnen anderhalf jaar liep zo’n 2% van de Noorse bevolking in een onesie. Al snel sloeg het pak over op de beroemdheden der aard, waaronder ook Cara Delevingne. Het model laat zich graag op straat fotograferen in onesies met olifantenoren of iets anders raars en met elke foto steeg de populariteit van de onesie. Toen ook One Direction, David Beckham, Justin Bieber en Ed Westwick op straat (!) gespot werden in het pak was het kwaad geschied: de onesie is here to stay.

Zoals ik al zei, mijn lief gaf mij een onesie voor Sinterklaas, bij wijze van geintje. Dat ik ‘m binnenshuis waar hij bij is ook daadwerkelijk draag vindt hij niet zo erg, zelfs best grappig, maar ik hoef het niet te wagen ermee naar buiten te gaan. “Nou ik zou het niet uitmaken maar wel dusdanig ver achter je op straat lopen dat niemand door heeft dat we bij elkaar horen.” Duidelijke taal.

“Nou ik zou het niet UITMAKEN maar wel dusdanig ver achter je op straat lopen dat niemand door heeft dat we bij elkaar horen.”

Het is me vrij duidelijk wel. Binnen de muren van je eigen woonkamer is alles wel geoorloofd, daarbuiten not so much. Ding is, een joggingpak wordt zo sterk geassocieerd met dronkenschap van de avond daarvoor, dat je net zo goed de straat op kunt gaan met een groot neon bord boven je hoofd waarop staat HALLO WERELD IK DRONK GISTER HET LICHT UIT M’N OGEN. En dat is niet zo sjiek. Dus, samenvattend, lekker dat kerstmaal verwerken met een kegel en in onesie, maar voor een wandeling naar de apotheek voor extra paracetamol trek dan toch even een ander broekie aan. Oh en wat betreft die capuchontrui, die is uitermate geschikt voor in het vliegtuig. Jongens, fijne dagen.