NOOIT MEER NAAR HUIS
Terwijl ik dit tik en mijn enigszins trillerige handen over het toetsenbord zie gaan, gaat mijn oog vooral richting pols, waar drie VIP-bandjes om prijken die toegang gaven tot de leukste avond van m’n leven: de EMA’s, én de afterparty’s. Een avond waarin ik voor eeuwig fan ben geworden van Miley en Katy en op 12 cm hakken en in glitterbroek van afterparty naar afterparty struinde. Uiteindelijk rolde ik om 06:00 duizelig van alle indrukken mijn bed in.
Het zal je niet ontgaan zijn, gister was de Amsterdamse Ziggo Dome het internationale toneel van de MTV EMA’s. Al weken smsen de vriendin met wie ik erheen zou gaan en ik elkaar hysterische IK HEB ER ZO’N ZIN IN-teksten, en de opgebouwde verwachtingen werden ruimschoots beantwoord. Er was Katy Perry die in het midden van de Ziggo hing (ja echt, hing) gekleed in een soort discobol wat voor een fantastisch lichteffect zorgde. Er was natuurlijk ook Miley Cyrus, die de avond opende in een zilveren latexjurk, samen met een dwerg (ja echt, een dwerg) in een zwart matchend latexpak. Er was Robin Thicke die met een dozijn gebodypainte maar verder naakte (ja echt, naakte) danseressen Blurred Lines zong, en er was Bruno Mars die tijdens zijn gehele optreden een praktisch naakte paaldanseres op het podium had (ja, echt).
En dan natuurlijk de vraag, wat had men aan? Nou, niet zo veel dus. De dresscode was ‘Out of This World Fun Party Alien’ en dat is, eerlijk is eerlijk, ook een bijzonder ingewikkelde opdracht. Iggy Azalea droeg een jurk van Dilek Hanif Couture met extreem hoge split (zó hoog dat we meer van Iggy zagen dan we hadden gewild). Miley droeg een haast onzichtbaar klein jurkje en kniehoge laarzen van Tom Ford, Ellie Goulding koos voor een kanten en dus doorzichtige jurk van Dolce & Gabbana met praktisch niets eronder, en de host Redfoo besloot al snel dat het pak dat hij aan had maar beter helemaal uit kon en dartelde dus in niet meer dan een kleine glitterslip over het podium.
De DRESSCODE was ‘Out of This World Fun Party Alien’ en dat is, eerlijk is eerlijk, ook een bijzonder INGEWIKKELDE opdracht.
Maar, zoals R. Kelly al zong, after the show it’s the afterparty. Toen de prijzen verdeeld waren en de Ziggo leegstroomde togen wij dus vol goede moed richting stad. Via via konden we de Jimmy Woo binnenkomen, alwaar de afterparty van Robin Thicke bezig was. Maar daar viel het best wel tegen en bovendien was het échte feest in Paradiso, bij de officiële MTV afterparty. Na een mislukte poging om onszelf daar naar binnen te bluffen (we dachten dat we met ons Ziggo VIP-bandje overal wel binnenkwamen, daar dachten de tien potige portiers net even anders over) leek de avond helemaal in het water te vallen. Precies toen we ons verlies wilden nemen om huiswaarts te keren fluisterde iemand ons toe “willen jullie naar binnen?” Het was een grote man met woeste baard, die zich voorstelde als Michel, en een envelop vol bandjes uit zijn binnenzak toverde. De portiers deden een stap opzij en wij konden naar binnen, om op het podium te klimmen en daar tot het ochtendgloren te blijven. Met het risico als een bejaard wijf te klinken, maar ik heb in geen tijden zo eindeloos lang gedanst.
Met krap vijf uur slaap achter de kiezen ben ik vandaag buitengewoon traag, m’n benen voelen aan als doorgekookte spaghetti en m’n oren suizen nog steeds na van de keiharde decibellen. Maar ik ben gelukkig. En ik weet eindelijk wat ik later wil worden; popster.
