A B Cannes
Over exact een week (altijd de derde week van mei) spettert en knettert het aan de boulevard van Cannes, beter bekend als La Croisette. Om een beetje in de stemming te komen en voor het nodige ons kent ons gevoel een ouderwets ABC-tje.
Zeg je Cannes en Filmfestival dan denk je meteen aan al die ambassadrices van l’Oréal, al jaren hoofdsponsor van het event. Doutzen Kroes, Eva Longoria, Mila Jovovich, Jane Fonda allemaal gaan ze wuivend de loper over. Sylvie beziet het spektakel dit jaar vanaf de sofa. L’Oréal beëindigde hun samenwerking wegens de turbulentie die Sylvie’s privéleven treft.
Het gebeurt allemaal op een gebied van pak ‘m beet een uitgerekte kilometer. Dat maakt het ook zo leuk. De gedachte dat de grootste sterren van de wereld op aanraak-afstand zijn.
De plek waar de sterren resideren en de paparazzi posten. Kun je het ’t sjiekste en beroemdste hotel van Cannes noemen. Ja hoor, dat kun je.
Niets menselijks is Cannes vreemd. Stap uit de limousine en je vindt rechts de rode loper en links een caravan met crèpes Nutella en daarachter een draaimolen.
Even genoeg van de tuin van je hotel of de private strandpier? Dan stap je even op een speedboot en laat je je vervoeren naar Eden Roc. Een restaurant dat je via het water bereikt (per helikopter kan ook) en waar je Provence-dunne dames ziet die crudité’s (sans vinaigrette naturellement) over hun bord heen en weer schuiven en hun chihuahua’s in hun Vuittonnetjes wat Voss-water in de bekjes lepelen.
Hordes staan er in de lengte van de loper. Het lijkt of er een kerkkoor klinkt als ze gezamenlijk de naam van een passerende ster schreeuwen. Penelope! Nicole! Sophia! Laat je niet gek maken als ze jou kieken al ware je een superster. Een goedkope truc om je geld uit de zak te kloppen en je de volgende dag naar hun fotografiezaakje te lokken om je eigen foto te betalen en te bemachtigen. Niet chic.
Vooral bekend bij de medewerkers van filmmaatschappijen en de pa’s van de sterren die daar zelf aan de lampen hangen tot de zon opkomt. De Amerikanen ter plaatse hebben het over The Grand, dan weet je waar je moet zijn.
Het plebs reist per easyjet en neemt dan de taxi. Echte sterren pakken de helicopter. Snel en incognito.
De officiële naam van het festival.
Hij wisselt elk jaar. Dit jaar bestaat hij uit een gemeleerd gezelschap waarbij Sofia Coppola en Willem Dafoe (Wild at Heart, The English Patient) de bekendste zijn.
De film Grace Kelly die de openingsfilm is van de 67ste editie van het filmfestival van Cannes. De titelrol wordt gespeeld door…je raadt het, Nicole Kidman. Kidman die zo’n beetje tot het meubilair van het festival behoort.
Een boulevard heet niet zomaar boulevard in Cannes. Daar luistert hij naar de naam Croisette. La Croisette.
Daar zetelen de filmmaatschappijen. Het hotel heeft namelijk veel kleine bioscoopzaaltjes die de Tristars, Colombia’s en Warner’s en Universal’s afhuren en waar verse films aan klanten worden getoond. Bovendien ligt dit hotel het dichtst bij het Palais de Festival, even oversteken en je bent er. Al neem je zelfs voor een afstand van dertig meter toch een limo. It’s all about the right appearance.
Zoveel sterren op een paar honderd meter vraagt om extreme beveiliging. Zonder de juiste uitnodiging of pas kun je het shaken daar in Cannes. No, no, no is the word. Tip. Boek al vroeg een kamer in het Martinez of het Majestic (spreek uit ma-sjes-tiekuh) en je kamersleutel is je key naar de sterren.
Al jaren hoofdsponsor van het event. Met alle plezier want de mooiste actrices zijn hun ambassadrices. Een betere match had er niet kunnen bestaan.
Deze twee strijden om de eer. Alles gebeurt in het Palais des Festival maar uiteindelijk draait het om de Palm. Die moet thuis de schouw op. Of op het nachtkastje, dat mag ook.
Quentin Tarantino die het festival afsluit met een eerbetoon aan de beroemde spaghettiwesternregisseur (goed Scrabble-woord) Sergio Leone. Denk Once Upon a Time in the West, The Good, the Bad and the Ugly en A Fistfull of Dollars.
In Cannes zijn ze het langst en het indrukwekkendst. Als je erover loopt, voelt het of je zweeft. Het geschreeuw van fotografen wordt overstemd door klassieke muziek die het geheel een buitenaards gevoel geven.
Voor minder doe je het niet. Dan had je net zo goed thuis kunnen blijven, toch?
Niet alles is chic en verheven. Er is een hoop festivalgear. Denk mokken, aanstekers en ander leed. Gewoon even de andere kant opkijken en wedden dat je Jude Law dan ineens ziet.
Het uniform kent zo z’n eigen interpretatie in Cannes. Azzedine Alaïa, Raf Simons voor Dior, CHANEL couture, Elie Saab en juwelen van Cartier bijvoorbeeld.
Dat wordt je daar vanzelf.
Paparazzi hadden russisch en mandarin kunnen leren spreken als ze hun wachttijd nuttig hadden besteed. Uren en uren en uren posten voor de hotels, naast de lopers wachtend voor dat ene perfecte beeld.
Iedereen die ‘m ontbeert is niet welkom. Sorry.
Daar worden de echte deals gesloten. Waar filmbonzen uitbuikend van de lunch, blootsvoets en met een glas in de hand een volgend monsterproject beklinken.
Die schijnt altijd in Cannes. Bijna dan.
