De Jurk…laat de zoektocht beginnen

Een paar keer per jaar heb je iets in de agenda waarbij je weet dat een jurk vereist is. Niet zo maar een jurk, ik heb het over Een Jurk. Om maar niet te zeggen De Jurk.

Volgende week heb ik twee van die avonden in één week. Die avonden die normaal gesproken dus over een jaar verdeeld worden. Van de finale van Holland’s Next Topmodel (event 1) ben ik nog maar 5 dagen verwijderd, voor het feest ter ere van ons eenjarig bestaan heb ik nog een week. Voor beide events heb ik nog geen outfit. Adem in, adem uit.

Gisteravond heb ik me op het manische af door 26 pagina’s ‘dresses’ op netaporter.com geklikt. Ik heb er vier in mijn mandje gegooid en ga thuis kijken of er iets passends bij zit. Ook zijn er drie fabulous Gucci-jurken onderweg die mijn Gucci vriend Alberto Zacchini voor me heeft uitgezocht dus het zal allemaal wel goedkomen maar ik heb ‘m nog niet. En tot dat moment heb ik eigenlijk ook geen rust.

Geen reden tot rode vlekken en natte oksels want meestal vind ik de uiteindelijke jurk pas op de dag zelf. En zelfs al heb je hem wel al een paar dagen klaar hangen, dan kan de dag zelf nog wel tot gedoe leiden.

Zo hostte ik ooit de Marie Claire Prix de la Beauté. In Milaan had ik de allermooiste Valentino-jurk gezien en het was chef mode Simone gelukt om precies die jurk voor mij te ritselen. Om niets aan het toeval over te laten had ik hem een paar dagen van tevoren nog even gepast. Niet aangekomen of afgevallen, hij zat nog steeds alsof het couture was.

Op de dag van de Prix werkte ik gewoon. Vanuit kantoor zou ik, met een taxi die eerst mijn internationale hoofdredacteur zou ophalen van Schiphol, meteen naar de locatie gaan. Het telefoontje van Sèverine (van Marie Claire International) dat ze van Schiphol vertrok, was voor mij een go om me in mijn jurk te laten glijden. Huidkleurig slipje, check, goede kousen, check, klein Chaneltasje. Ik was werkelijk op alles voorbereid.

Vavavoom Valentino en ik liepen het modehok uit en betraden de redactieruimte. Ik verwachtte veel oh’s, ah’s en applaus maar ik kreeg nee schuddende hoofden. “Wat?!” vroeg ik, nu wel lichtelijk in paniek. “Je slipje, May. Je ziet álles er doorheen. Maar echt alles.” Er zat maar een ding op. Een Patricia Paaytje doen (slip uit, tampon in) en zo decent mogelijk de taxi in en uit stappen. Het slipje stopte ik in mijn ieniemienie Chanelletje en ook dit probleem was getackeld.

Een paar dagen later had ik een brainstorm over een Chanel-thema-issue en we kwamen op de mattelassé, de typische manier waarop Chanel haar leer stikt. Toevallig had ik hetzelfde miniatuur Chanelletje weer bij me wat ik, ter inspiratie, aan onze nieuwe vormgever liet zien. Marcel was als enige heteroseksuele man op de redactie en moest nog een hoop leren over mode. “Best mooi hoor, dat tasje. Maar wat doe je daar in vredesnaam in?” vroeg hij. “Meestal m’n creditcard en verder niets,” antwoordde ik. “Ik zal eens kijken eigenlijk…”

En ja hoor, daar toverde ik zo mijn gewezen slipje uit de mattelassé. Marcel vertrok geen spier en zei “Eerst moest ik best wel wennen hier op de redactie maar ik begin het met de dag leuker te vinden hier.”