AZIJNPISSEN EN ZEUREN OP HET WK
Om er maar meteen geen misverstanden over te laten bestaan, dat hele WK kan me echt totáál gestolen worden. Landverrader, beroepspessimist, spelbreker – noem me wat je wilt, het is nou eenmaal zo. Jarenlang heb ik gedaan alsof ik voetbal alleen leuk vind als Oranje speelt, maar sinds het laatste EK ben ik volledig gestopt met doen alsof het me interesseert.
Vroeger ging ik nog wel braaf mee naar de kroeg met vrienden om de wedstrijden te kijken maar daar voelde ik me eigenlijk vooral alleen maar heel misplaatst. Terwijl iedereen uit volle borst OOOOOEEEEE en AAAHHHH riep stond ik daar vreselijk onhandig mee te playbacken want jongens jongens wat is het een spannende wedstrijd hè, nou inderdaad! Ik ben zo’n type dat na de rust zich minutenlang kan afvragen of ze wel doorhebben dat ze op het verkeerde doel schieten. En ik ben ook zo’n type dat voor het verkeerde team juicht (lees: playbackt) omdat ik niet meer weet welk shirtje bij welk team hoort. Alle clichés van vrouwen en geen verstand van voetbal hebben – ze zijn op m’n lijf geschreven.
Nu ken ik wel meer mensen die zeggen dat ze voetbal alleen leuk vinden als oranje speelt, waaronder ook mannen trouwens (ja jij), maar ik snap dat nooit zo goed. Het is toch hetzelfde spel? Met min of meer dezelfde spelers? Waarom is het dan wel leuk als oranje speelt? Dat hele ‘wij’ als het over ‘zij’ gaat stoort me trouwens ook mateloos. ‘We’ gaan winnen. ‘We’ zijn in topvorm. ‘We’ zitten gewoon op de bank, vriend, de bank in je eigen woonkamer that is. En ‘we’ zouden direct bezwijken als ‘we’ 90 minuten lang over een veld zouden moeten rennen.
“Ik vind voetbal kut, de kleur oranje ronduit lelijk en al die mensen die opeens verstand denken te hebben van voetbal ongelofelijk irritant”
Volgende week woensdag ben ik jarig. Normaal doe ik daar niet zo heel veel mee (al vind ik jarig zijn wel het allerleukste dat er is) maar nu besloot ik om de inner inner innerecircle van mijn vrienden en familie uit te nodigen voor een klein etentje ergens. Lange tafel, al mijn geliefden er omheen, veel wijn en praat in de avondzon, dat was het idee. Totdat ik me realiseerde dat Nederland tegen Australië moet spelen die avond en mijn feest dus niet door kan gaan. Restaurants zullen uitgestorven zijn en iedereen gaat heus liever met bier gooien en lelijk zitten zijn in een brulshirt danwel Bavariajurk dan ergens ver weg van een televisie zitten mijmeren in de zon.
Als ik nog even verder mag azijnpissen, dat grenzeloze volstrekt onrealistische optimisme dan, kunnen we het dáár nog even over hebben? Ik meen me te herinneren dat met het EK een paar jaar geleden Nederland enorm verloren had van Duitsland en dat de kans op overwinning absoluut nul was, maar toch was #hetkannog binnen no time trending op Twitter.
Ja ja ja ja hoop doet leven, zonder optimisme zijn we nergens, en meer van zulks. Nou, het zal me wat. Ik vind voetbal kut, de kleur oranje ronduit lelijk en al die mensen die opeens verstand denken te hebben van voetbal ongelofelijk irritant. Ik hoop voor jullie plezier en vreugd dat ZE heus hartstikke ver komen (zo ben ik dan ook wel weer) maar verder kijk ik er enorm naar uit dat al deze gekte weer snel voorbij zal zijn en ik gewoon m’n verjaardag kan vieren wanneer ik dat wil. Zo. Dat was ‘t.
