Backstage Crowd

Vaak werken er backstage zulke leuke mensen dat het bijna jammer is dat er over hen geen tv programma wordt gemaakt. Zo werd ik deze zomer verliefd op verslaggever Marc. Op mijn vraag:”Are you gay?” (wat een redelijke open deur was) antwoordde hij “Like christmas darling”. We deelden een gang en zo hoorde ik hem soms diep in de nacht zijn kamer binnensluipen. Dat deed hij immer keurig, zelfs als er meer dan drie glazen witte wijn waren genuttigd.

Uitvoerend producent Femke is overal en immer in opperste staat van rust. Is vast niet zo, maar dat straalt ze uit. Toen de eerste opnamedag achter de rug was, rende ze achter mijn auto aan. Ik was mijn boek en een verse Vogue vergeten. In New York kwam ze de binnenplaats van ons hotel oplopen met een verse koffie voor eindredacteur Riena. En de laatste dag had ze ook nog even fabulous roze gympen gekocht voor haar dochters en haar buurmeisjes. Ik nomineer haar voor de hardst werkende, meest rustig blijvende en attentste vrouw op aard.

Dan was daar nog eindredacteur Riena. Voor het eerst inhoudelijk aan het roer van dit programma en zoals Fred fluisterde: “Riena is master.” Elke ochtend zat ze, sigaretje links, koffie rechts, laptop voor zich, op de binnenplaats van ons hotel. Dirk, Anouk en ik werden bruut van elkaar gescheiden want met z’n allen naar foto’s kijken en een mening vormen, leek haar geen goed idee. Dus we dribbelden keurig om de beurt bij hare Riena binnen om te bepalen wat we vonden en wat we tijdens de uitzending zouden zeggen. Riena is zo’n eindredacteur die altijd een beetje meer vraagt, soms zelfs een beetje zuigt zodat altijd het beste naar boven komt. Het adagium ’s avonds een man, ’s ochtends een man past haar prima. Zat ze altijd al als eerste klaar met haar zelfgebouwde buitenkantoortje, in de avond kwam ze prima tot haar recht. Limoncello bij het eten, nog even naar die Britse pub voetbal kijken in de straat (voetbal, da’s trouwens ook een Serieuze Zaak bij Riena, ik heb met haar de halve finale gekeken en dat was niet goed voor mijn hart kan ik je vertellen) tot de laatste avond waarbij ze tot 05:00 uur ’s ochtends in Le Bain (de rooftopbar van The Standard Hotel) bleef hangen.

Toen we allemaal op weg naar ons eigen, Hollandse, huis waren, stuurde ze een berichtje in de groeps-app. “Ik heb heerlijk gewerkt met jullie. Alleen dat uitgaan, dat viel een beetje tegen.” Fred heeft gelijk. Riena, je bent master en ik mis je nu al.