De woeste vliegavonturen van Liesbeth en Proenza
Vorige week donderdag was het feest in de Amsterdamse Gashouder want de tweede editie van de Zalando’s Blogger Awards vond daar plaats. May-Britt en ik zitten in de jury en aangezien we allebei eigenlijk in Italië zijn tijdens de uitreiking vloog ik voor 24 uur op en neer om bij het feest aanwezig te kunnen zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen besloot ik een dag van te voren al te vliegen, je weet het immers nooit, en zo was ik zeker weten op tijd. Van Pisa vloog ik naar Eindhoven met die godvergeten afschuwelijke blauw-gele budgetmaatschappij. Mensonterend, maar de prijzen zijn al snel bijna 200 euro lager dan als je in het Oranje op Schiphol vliegt dus de keuze was snel gemaakt.
Die avond speelde Nederland tegen Argentinië en we zouden om 20:30 landen, wat voor de meesten wel genoeg tijd op zou leveren om om 22:00 in brulshirt voor de buis te zitten. Maar natuurlijk, we hadden vertraging, en zo gebeurde het dat elke man totaal buiten zinnen met schuim in de mondhoeken aan het brullen was over dat we dus GODVERDOMME de eerste helft missen. Ik daarentegen maak me niet zo druk over voetbal dus zat op m’n dooie akkertje het schouwspel te bekijken.
Ruim 45 minuten later mochten we het toestel in. Ik zat ergens in het midden aan het gangpad en Proenza zat gezellig bij me op schoot. Stewardessen waren driftig in de weer om de opgelopen vertraging zoveel mogelijk te beperken dus iedereen was druk druk druk stress stress stress. Als ze het langsloop-rondje maken om te kijken of iedereen zijn en haar gordels om heeft valt hun oog op mijn Proenza en toen gebeurde het: “mevrouw u mag uw tas even onder de stoel voor u neerleggen.”
Ik lach wat en zeg dat ‘ie prima zit daar op m’n schoot maar de stewardess houdt vol dat ‘ie uit veiligheidsoverwegingen onder de stoel voor me moet. Maar goed ik hoef jullie niet uit te leggen dat dat dus écht niet NOOIT NEVER EVER gaat gebeuren. Proenza onder een stoel, wat denkt ze nou wel niet?! Maar er was dus enige haast geboden bij het opstijgen en de stewardess werd steeds ongeduldiger en ik bleef weigeren die tas op de grond te leggen. Kinderachtig aanstellerij het zal me wat, ik heb verdomme bijna een maandsalaris in dat ding zitten het zou barbaars zijn om ‘m dan onder zo’n stoel te frommelen.
Uiteindelijk komt een collega erbij met de oplossing, ik mag een rijtje naar achter opschuiven want daar zit niemand, en dan kan de tas gewoon op de stoel naast me. En zo geschiedde dat ik Proenza’s veiligheidsgordel vast doe en we samen heel gelukkig en tevree naar Eindhoven vliegen. Had ik eerst zoveel pret om de hysterische voetbalmannen, nu heb ik hen even kennis laten maken met hysterische modevrouwen. En we weten allemaal wie er uiteindelijk gewonnen heeft.
