Op moment van schrijven is het vrijdagmiddag en hebben we onze ALLERLAATSTE sap gedronken en ik kan je niet vertellen hoe blij we daar mee zijn. Qua honger is het sappen prima te doen, maar het is té saai om niet te eten, om altijd degene te zijn die de spelbreker is. Het is stom om te moeten constateren maar Spa Rood is gewoon echt een stuk minder gezellig dan een witte wijn. Middagen in het Vondelpark in de volle zon zijn lang niet zo leuk als je daar geen stokbroden met dip bij mag eten. Zaterdag beginnen we met het opbouw dieet, nog steeds zonder alcohol maar het idee dat ik een rijstwafel mag eten maakt me dolgelukkig. De week in punten.
– We zijn allebei elke rond 16:00 giga slachtoffer van een giga dip. Een olifant op de oogleden, benen en armen die aanvoelen als doorgekookte spaghetti en een hoofd dat voelt alsof het vol met watten zit. Stukjes schrijven is dan nogal een opgaaf kan ik je vertellen maar we doen ons best en slaan ons er best kranig doorheen.
– Afgelopen maandag hadden we een grote Amayzine Redactie Vergadering en gaat dat normaal gepaard met een glaasje plop, nu zaten we aan grote glazen water en aten we een gazpacho die, eerlijk is eerlijk, echt heerlijk was én heulemaal zelf gemaakt door May.
– Jet heeft deze week echt heel veel gerend, ze had energie te over. Zoveel energie zelfs dat ze haar Eres-springtouw meenam want “ik kan nu zo goed touwtjespringen dat ik dat wel in het openbaar durf te doen.”
– Maar er waren ook momenten dat we onze discipline even uit het oog verloren. Jet at bij favoriete hangout een stukje quinoabrood. Gemaakt van, inderdaad, quinoa, dus zó erg is het niet maar eigenlijk mag het natuurlijk niet.
– Ik mocht woensdag en donderdag op persreis en dat was natuurlijk gedoemd om te mislukken. Detox wise. Sappen kon sowieso niet dus ik at waar mogelijk fruit en salades. Dat ging opzich goed, overal kan je tegenwoordig wel een gezonde hap groente halen. Maar donderdagmiddag, zo rond een uur of half zes, zat ik opeens in m’n eentje op het terras van één van mijn lievelingszaken Café le Ruc en bestelde ik een glas witte wijn. Dat is écht ten strengste verboden maar ik kon het niet laten. Ik was in Parijs, zat in de zon, het moest gewoon. De eerste slok deed een soort golf van geluk door me heen komen maar bij de derde slok was ik eigenlijk al aangeschoten. Ik nipte in drie kwartier het glas leeg, rekende er 10 euro (!!) voor af en toog intens tevreden naar de Thalys op weg naar Amsterdam.
– Vandaag, vrijdag, dronken we dus onze laatste sappies. We zijn er allebei hartstikke klaar mee. Met die stomme supplementen die hartstikke vies zijn, met het saaie niet-eten, gewoon, alles, we zijn er klaar mee.
– Dat gezegd hebbende, we zien wel degelijk resultaat. We zijn slanker dan ooit, onze trainer kirde vanmorgen tijdens onze workout van geluk toen hij ons zag. “Ik zie beenspieren! Echte beenspieren! En Jet ik zie twee blokjes! WAT GOED VAN JULLIE!” We waren zeer gevleid en inderdaad, wij zien ook wel dat we aanzienlijk slanker zijn dan voorheen.
– De kunst is natuurlijk om dat te behouden. Dat we nu zo slank zijn is niet iets wat zo blijft en aangezien we de eerste feestjes alweer op de planning hebben staan zal dat slanke lijf niet voor altijd duren. Maar, het moet wel leuk blijven en we kunnen niet wachten tot we van de detox af zijn en het inderdaad ein-de-lijk gewoon weer leuk wordt.
– We hebben weer zin om te leven, al klinkt dat misschien wat zwaar.
– Tot volgende week!
